"İnsan evrimleşerek ayaklandı, iki ayaküstünde durmaya çalışıyor şimdi de. Dünyanın yükünü, birbirimizin derdini, geçmişin ağırlığını, bugünün karanlığını ve geleceğin kahrını ayakta durarak karşılamaya çalışıyor. Bir de kendisi var, insan kendine herkesten, her şeyden fazla yük. O yüzden insanın ayakta kalması, iki ayağının üzerinde durması bir mucize. Ama bu mucizeyi her an göstermesi gerekiyor. Mucize göstermeninse bir değil, birden fazla yolu var. O yollardan biri işte hep ayakta olmak. Bu uyanık olmak, tetikte olmak, duyarlı olmak, farkında olmak ve bakışımlı olmakla eşdeğer bir eylem.Ayakta olmak hayatta olmaktır, hayatta olmaksa eylemli olmak."
İnsan öldüğünde yerine başkası konamaz. Doldurulamaz bir boşluk bırakır ardında, çünkü her insan tekinin kaderinde -genetik sinirsel kaderinde- biricik bir fert olmak, kendi yolunu bulmak, kendi hayatını ve kendi ölümünü yaşamak yazılıdır.
Her şeyden önemlisi, bu güzelim gezegende duyarlı bir varlık, düşünen bir hayvan olarak bulundum ve bu başlı başına müthiş bir ayrıcalık ve serüvendi.
Sayfa 31Kitabı okudu
Hizmetçilerinizle konuşurken kendinizi izleyin, bir yöneticiye duyduğunuz saygının olağanüstü büyüklüğünü ve size verebilecek hiçbir şeyi olmayan birine gösterdiğiniz saygının azlığını gözlemleyin. O zaman ne kadar aptal olduğunuzu keşfetmeye başlarsınız; aptallığın kavranmasında zeka ve duyarlılık mevcuttur. Duyarlı olmak zorunda değilsiniz. Bir şey olmaya çalışan insan çirkindir, duyarsızdır; kaba ve ham bir insandır.
Sayfa 24Kitabı okudu
Hiç olmadığı kadar karanlık ve hiç olmadığı kadar yağmurlu bir gecede Yûsuf’u hatırlayan Züleyha, çöle ve ırmağa baktı. Buhur yakma saati çoktan geçmişti tapınakların.Züleyha geçmiş zamanlara ve gelecek zamanlara baktı. Dudağının ucunda kendi hikayesine tanıdık acı bir gülümseme vardı.
Duy, dedi Züleyha, duy beni ey gelecek zaman,
duy beni
