Duygular, hayatın kendi boşluğu içinde dolaşan hislerdir. Bu duygu denen hisleri şiir haline getirip belirli kalıplar içinde anlatabilmek ise her babayiğidin harcı değildir.
Gündelik hayata ilişkin gelişmeler arttıkça insanoğlu tembelleşmektedir.
Gün doğumundaki tatlı uykusunu çalar saatle çözmeye çalışan insanoğlu ne de çok tembelleşmişti. Çalar saatin ötüşü müdür insanı uyandıran, yoksa bilinçaltı mıdır insanı saatin çalgısıyla buluşturan?
Gelir düzeyi yüksek aileler için tatil hem dinlenme hem de eğlenmedir.
Harcanmış günlerden insana kalan yalnızca yaşadıklarıdır. Bu yaşadıkları kayda değerse onun ruhunda, belleğinde unutulmaz izler bırakır. Günler aynı tonda geçiyorsa hayat çekilmez olmaya başlayacaktır.
Yoksulluk yaşamın hoş olmayan, hoş görülmeyen halini anlatır. Aristokratların üzerine sahtelik dolu övgüler dizdiği, rahatça atış yaptığı haldir yoksulluk.
Kadın için büyük sevgi ya paradır ya acıma ya da gerçekten aşk.
Hayat umulmadık andaki değişimleriyle var ya da yok eder insanı. Öylesine sürprizlerle doludur ki sırtındaki küfeyi alır kiminden, elmasları yükler taş yerine kimine.
Aşk ayrılığı ölümden daha şiddetlidir.İnsanı sersemletip hayattan soğutması bir yana tam bunalımların ortasında bırakır. İnsan bu durumda yapayalnızdır, kimsesizdir, elleri üşümüş, ayakları donmuştur; bedeni, aklı, beyni esrarkeşlere özgü alemlere dalmıştır.
Ey benim; Gönlü, temiz; niyeti, halis; Üslubu, kusurlu Cancağızım
Mademki davetin Onadır; Önce gönüle hitap etmelisin.
Bu; sivri dille, davet olmaz. Olsa da, ona icabet eden olmaz.
