“Kavuşmamıza tekabül eden günün hayali, ayrılığımıza dair yakılan ağıtlar ve seni benden koparışı o güneşin. Daha neler neler acımasızlığa dair. Hepsi yanlış zamanın marşı, yıllar önce renksizce gidiyordu sahibimin naaşı…”
"Gözde Hoca benim kız arkadaşım olsaydı mesela, her gün öyle birkaç saat karşılıklı oturmak isterdim onunla, sessizce, özgürce bakabilirdim ona o zaman, derdim ki gerçekten bana hitap eden bir kız arkadaşım var, çok şanslı bir herifim.
Bunu ona söylemezdim tabii, kadınlara böyle şeyler söylersen seni terk ederler. “Bana yeterince hitap etmiyorsun'' demek gerekir kadınlara, “şişmansın az ye,'' demek gerekir kırk beş kilo bile olsalar, “bu aralar biraz yalnızlığa ihtiyacım var lütfen çok üstüme gelme,'' demek gerekir, “ama sen benim ideallerime mani oluyorsun buna hakkın yok,'' demek gerekir, “ne yapayım elimde değil annemi yine çok özledim,'' demek gerekir. O zaman sana aşık olurlar.
Sende aşık olunacak bir şey kalmadığında, imkansız aşkı yaşamak için.
"Kişiyi ihtiyar eden doğum gününe uzaklığı değil, ölüm gününe yakınlığıdır."
Acı, insanın yüreğini paralayan ve sırrını kimseye anlatmadan birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbürüne çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
