Affınıza sığınarak bu fıkrayı yazmak istedim.
Sandalcının birinin ünü tüm İstanbul'a "Çapkın" diye yayılır.. İşinde gücünde ekmeğinin peşindedir sandalcı.
Eeee!.. Söylenti o ki, sandalına binen hiçbir kadının elinden kurtulma şansı yoktur.
Bunu duyan zamanın biraz da feministi, dişli bir kadın:
— Olur mu canım öyle şey. Ben bindiğim gibi inerim. der.
O hırsla gider bulur sandalı ve biner:
— Çek Göksu'ya! der.
Çekmeye başlar sandalcı, kürekleri..
Kadın da sandalcıyı incelemeye alır tabii..
Sandalcı kadına hiç bakmadan kürek çekerken, kendi kendine de mırıldanıyormuş..
— Derler, derler, derler!
Bir, üç, beş.. Kadın dayanamamış:
— Ne derler be adam? Ne derler?
Sandalcı kadına bakmış, bıyığını burmuş ve gülmüş:
— Valla güzelim, sen bu kayığa bindin ya! Vermesen de, verdi derler!
(Önyargıların dedikoduyla buluştuğu ortamlarda insanların düşüncelerinin ne olabileceğini anlatan kıssada hissedir.)
(Alıntı)
"Orta Doğu'ya cola pazarlamaya giden ancak başarısız olan bir satıcıya arkadaşı sormuş
- Neden başarısız oldun?
- Arabistan'a gittiğimde kendime güveniyordum, çünkü henüz cola'yı bilmiyorlardı.
Ancak ben de Arapça bilmiyordum.
3 poster yapıp cola'yı tanıtmak istedim.
Birinci de adam susuzluktan çölde bayılmış, ölmek üzere, İkinci de adam cola içiyor, Üçüncü de adam kalkıp koşuyor.
- Eeee sonra bu işe yaramadı mı?
- sağdan sola okuyorlarmış :-))