Dinle bir ama! İnsanlar mezarda huzur var diyorlar, mezarla huzur aynı şeymiş. Bu doğruysa senin kucağında zaten toprağın altındayım. Tatlı mezar seni, dudakların ölüm çanları, senin sesin benim cenaze törenim, göğsün benim mezar tümseğim ve kalbin benim tabutum.
"Şeytan Dante'ye şöyle dedi; Tanrıyı gerçekten tanısaydın sen de ihanet ederdin."
Zengin arkadaşlarım, zengin sevgililerim vardı; önce ben onları aradım, sonra onlar beni aradılar, çünkü -hiç fark etmiş miydin bilmiyorum- çok güzeldim. Kendimi verdiğim herkes bana bayılıyordu, hepsi bana teşekkür ediyor, bağlanıyor, beni seviyordu - sen hariç, sen hariç sevgilim!
Okur Takip Önerileri
Eğer okuduğumuz kitap
bizi kafamızın ortasına inen bir yumruk gibi sarsmıyorsa, niye boşuna okuyalım ki? Bizi mutlu etsin diye mi? Tanrım! Mutlu olmak için kitap okuyorsak hiç kitabımız olmasın daha iyi; bizi mutlu eden o kitapları yeri geldiğinde kendimiz bile yazabiliriz. Bizi yıkıma uğratan ve derin bir kedere boğan kitaplar okumalıyız; öyle ki bir kitap, kendimizden daha çok sevdiğimiz birinin ölümüne tanık olmuş kadar, ormana sürgün edilip herkesten uzaklaşmış kadar, bir intihar kadar etkilemeli bizi. Bir kitap, içimizdeki donmuş denizin ortasına inen bir balta olmalıdır.
Hayata dair soruların cevaplarını ararken kendimi tam anlamıyla ormanda kaybolmuş biri gibi hissettim. Bir açıklığa gelerek ağaca tırmandım. Etrafımdaki sonsuz bucaksız alanı açık bir şekilde gördüm. Fakat alanda evim olmadığını, olamayacağını da gördüm. Ormanın derinliklerine, karanlığa daldım, yine de bir ev bulamadım, var olan sadece karanlıktı.
Hayatım durma noktasına geldi. Nefes alamıyordum, yiyemiyordum, içemiyordum, uyuyamıyordum. Fakat tabii yaşamaya devam etmek için bunları yapmak zorundaydım. Yine de içimde hayata dair hiçbir istek yoktu. Çünkü tatmin etmeyi mantıklı bulduğum hiçbir isteğim kalmamıştı. Bir şeyi istiyorsam, elde edip etmememin zaten bir önemi olmadığını biliyordum.
Evet! Fahişelerin de hakkıdır zevk almak, fahişelerin de hakkıdır doğurmak!
