sen yüreğim ne kadar da dayanıklıymışsın!
tutabilecek misin bunca seli, tufanı?
-en küçük ferahlık mucize gibi gelir çaresiz olanlara.
Hayat bana tek ve değişmez bir mevsim oldu hep. Bu hayat bir soğuk bölgede ve sonsuz bir karanlıkta geçti âdeta, öyle ki bağrımda hep aynı alev vardı ve o beni bir mum gibi eritti.
Okur Takip Önerileri
Başkalarından ayrılmış, bağımsız bir varlık mıyım? Bilmiyorum. Fakat şimdi aynaya baktım, tanıdım kendimi: Hayır o eski "ben" ölmüştür, çürümüş dağılmıştır, ama işte aramızda hiçbir set, hiçbir engel yok.Hikâyemi anlatmalıyım, ama nerden başlasam? Hayat baştan başa kıssadır, hikâyedir. Üzüm salkımını sıkmalı, ve şırasını kaşık kaşık, bu ihtiyar gölgenin kurumuş boğazına akıtmalıyım... Nerden başlamalı?
sahi nereye olduğunu bilmeden saatlerce yürüten o derdi kime nasıl anlatacaksın?
"özgürlük dışarıdaysa sürgün sizin yanınızdır."
-birbirine ters düşen öyle çok şey gördüm, birbiriyle çelişen öyle çok şey duydum ki! o görmeler yüzünden gözlerim eşyanın yüzeyinde, ruhu özü örten o ince ve sert kabukta aşındı. artık hiçbir şeye inanmıyorum hattâ şimdi eşyaların ağırlığından, sabitliğinden, açık seçik gerçeklerden şüphe ediyorum.
butimar bir kuştur, deniz kıyısına çöker, denizin bir gün kuruyacağını düşünür, bu tasa yüzünden de su içmez hiç.
-kendimi bütün ruhumla unutmanın uykusuna bırakmak istiyordum. unutmam mümkün olsaydı, unutmak sürekli olsaydı, gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine, mutlak hiçliğe gömülebilseydim; varlığımı artık hissedemez olacağım noktaya varsaydım, bir mürekkep damlasında, bir musiki ahenginde ya da renkli bir ışında erir giderdim ve sonunda dalgalar ve şekiller öyle büyürlerdi ki, hissedilemezin içinde silinir, yok olurlardı. o zaman dileğime kavuşurdum.-
kendimden kaçmak istiyordum
insandan kaçmak kolay, kendimden kaçabilsem
lâkin tek korkum; yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan.
