Kül
Böylece kalmasa da kül
Sobada tükenen ateşten?
Parlayan yıldızlardan
Mutluluk geçer mi?
Biz uzaklığımızla sürükleriz külü
Sobadaki ateşle beslenerek
Ve düşlerimizi ekeriz filizlenmesini umarak
Yaratırız buzdan yarınımızı
Her fazilet meyve verir: ya sefalet tohumları ekeriz, ya mutluluk tohumları. Yarının zaferlerinden de, bozgunlarından da biz sorumluyuz.
Sevgilim... sevgilim benim...
Ozan ruhunun kızkardeşi...
Çevir benimle birlikte rüzgârlarını
Yeşil yolunu yaşamın...
Uzat bana kollarım
İnci çiçekleri toplamak için.
Benimle geç... birlikte geçelim
Böğürtlen tarlalarını
Çiçekli kıyılara kadar,
Ve kendi yolumuza yarın
Karanfiller, menekşeler ekeriz.
Sayfa 290 - Pozitif YayınlarıKitabı okuyor
Bazen hayatımızda değişiklik yapmaya karar verip bunun tohumunu hevesle ekeriz fakat büyümesi için onu sabırla sulamamız gerektiğini unuturuz. Unuttuğumuzda etrafımızda kimsede bize bunu hatırlatmaz. Tohumun ilk günden büyümesini ve çiçek açmasını umarız. Ancak ne tohum bir günde büyüyüp çiçek açar ne de hayatımızı değiştirmek için ihtiyacımız olan bilgi ve beceriler bir günde edinilir. İkisi de ilgi dolu zamanımızı ve sabırla işlenmiş emeğimizi ister.
"Kimimiz çiftçiyiz, tohum ekeriz,
Yazda, kışta pek çok zahmet çekeriz,
Sulh vakti rençperiz, harpte askeriz
Hem süngümüz hem de sabanımız var."
Sayfa 158Kitabı okudu
Maddi refahlık açısından o köylülere göre daha zenginiz, ancak onlar bizden daha asil ruhlara sahipler. Biz çok ekeriz, biçtiğimiz ise hiçtir. Ama onlar ne ekerlerse onu biçerler. Bizler nefislerimizin köleleriyiz, onlar kanaatkarlıklarının çocukları. Bizim içtiğimiz su bile acıyl,a umutsuzlukla, korkuyla ve yıpranmışlıkla bulanıklaşmıştır. Onların içtiği yaşam saftır.
