-Biliyorum.
-Anısı uzun süre silinmeyecek bir gün.
-Ben de bunun için gelmek istemiyorum.
Fetanet Hanım'ın yüzü kıpkırmızı. Elindeki mendili çekiştirip duruyor.
Söz verdi. Kocasıyla oğlunun arasına girmeyecek, ko nuşmanın sonunu bekleyecek, söz verdi.
-Ama bunun makul bir izahı olmalı, ablanın bu en mutlu gününde.
- Siz bu davranışımın sebeplerini pekala biliyorsu nuz.
-Ya! ..
Asım Bey acıyla tebessüm ediyor:
-Öyleyse tartışmayalım, bu sebepler her neyse, şim dilik onları bir kenara bırak.
- Baba, sizden rica ediyorum. Benim için çok önemli bu, inançlarımı biliyorsunuz.
-İlhan, evladım ... Nalan senin ablan, biraz fedakar lık et..
Fetanet Hanım ağlamaklı bir sesle:
-Elalem ne der?
İlhan annesine dönüyor.