… +37
Bir an kalbi sendeledi. Çok büyük acı
duydu ama buna aldırış etmedi. Çünkü hayalleri bir bir gerçek oluyordu. Bu ne bir hayal gibi
gerçek dışıydı ne de bir hayat gibi gerçek. Gökyüzüne baktı daha renkli daha mavi idi. Tam
da o sırada evlerinde acı feryat sesleri yükseldi. En sevdiği arkadaşı başta olmak üzere,
herkes oraya koşuyordu. Akrabaları, arkadaşları, eşi, dostu velhasıl herkes... Kalbi
durmuştu; hayalinin içinden kaybolup gidiyordu artık. O anda herkese el sallayarak “Herkese
hayırlı bayramlar, hayırlı bayramlar!” dedi kesik nefeslerle. “Ben artık yürüyorum, ellerimle
her şeyi yapabilirim. Hatta bugün çok hızlı koşunca ayakkabımın bağcıkları çözüldü ve biliyor
musunuz ben kendi ellerimle bağladım. Evet, evet gerçekten kendi ellerimle bağladım; buna
inanın!” diyerek veda edip sonzuluğa yürüdü, kimse duymasa da evinden, odasından hep
istediği şekilde yürüyerek ayrıldı oradan.
Sayfa 38 - "Tekrar geleceğim"
Realist olmak hiç de hakikati olduğu gibi görmek değildir. Belki onunla en faydalı şekilde münasebetimizi tayin etmektir. Hakikati görmüşsün ne çıkar? Kendi başına hiçbir manası ve kıymeti olmayan bir yığın hüküm vermekten başka neye yarar? İstediğin kadar uzatabileceğin bir eksikler ve ihtiyaçlar listesinden başka ne yapabilirsin? Bir şey değiştirir mi bu? Bilakis yolundan alı koyar seni. Kötümser olursun, apışır kalırsın, ezilirsin. Hakikati olduğu gibi görmek... Yani bozguncu olmak... Evet bozgunculuk denen şey budur, bundan doğar. Siz kelimelerle zehirlenen adamsınız, onun için size eskisiniz, dedim. Yeni adamın realizmi başkadır. Elinde bulunan bu mal, bu nesne ile, onun bu vasıflarıyla ben ne yapabilirim? İşte sorulacak sual.
Theo eğlenceli Düküm
"Sen iflah olmazsın."
“Ooo! İflah olmaz! Güzel kelime. Tam Bridgerton işi. Hoşuna giden bir şeyse dük rolü yapabilirim."
Arabasının sürücü tarafındaki kapıyı açıp içeri girmesini işaret ettim ama aniden durdu. Nihayet eğlenmiş görünüyordu.
"Bridgerton‘ı biliyor musun?"
“Evet. Boğa rodeosu okulunda bana okumayı bile öğrettiler.”
