İlber Ortaylı ve Gazi Mustafa Kemal Atatürk Kitabı Hakkında;
Kitabın şuan 50.sayfasındayım. Okumaya devam etmeden önce bir kaç şey paylaşmak istedim.
Öncelikle İlber Hocayı çok sevmekle birlikte, TV izlemediğim halde, o çıktığında açar izlerim. 3 ay içinde 3 4 defa yine canlı yayında izledim.
Kitap, kesinlikle yazım değil, konuşma diline göre yazılmış İlber Hoca'nın. Yani yakından takip edenler bunu rahatlıkla anlarlar. Ve ilber Hocayı izliyorsanız Atatürk ile ilgili konuşmalarını da takip ediyorsanız, bu kitapta aynılarının olduğunu fark etmeniz uzun sürmeyecek.
Her zaman Atatürk ile ilgili bir kitap çıkarmasını istemişimdir İlber Hoca'nın. Çünkü bilgi birikimi ve Cumhuriyet 'in değerini bilmesi, tarihe saygı ile bakması, konu Atatürk olduğunda gözünün içkinin parlaması, kendini sürekli geliştirip, bilmediklerini araştırması, sayısız ödülleri ile bambaşka bir deha.
Yalnız değineceğim konu şu; kitap bana istediğimi veremeyecek gibi geliyor. Ya çok fazla Atatürk biyografisi okuduğum için ya da İlber Hocayı çok takip ettiğim için. Umarım ileriki sayfalarda bu durum değişir. Çünkü; Fatih Altaylı soruyor, İlber Hoca'da anlatıyor gibi hissediyorum.
Ve çok dağınık anlatıyor. Takip edenler bilir ki; konu mesela Çanakkale ise sadece başlangıcında Çanakkale konuşulur muhtemelen Kafkasya da ya da Rusya 'da konu biter :)
İlk defa bu duyguları bir Atatürk kitabında yaşıyorum ve paylaşmak istedim. Umarım erken davranıp bu şekilde düşünmüşümdür...
Kitabı okuyupta, yorum yapanlar olursa ve yanıldığımı söyleyen olursa sevinirim :)
Utanırız,utanmamız kaldıysa...
BEYAZIT Öztürk’ün televizyon programına bağlanarak “Çocuklar ölmesin” demişti Ayşe öğretmen.
2.5 yıl kadar önce, barış sürecinin bitip PKK’nın yeniden azdığı günlerdi.
Barış sürecinde söyleseydi herkes alkışlardı Ayşe öğretmeni. Hatta tersini söyleyenler hain olurdu o dönemde.
Ama Ayşe öğretmen konjonktürü kaçırmıştı.
“Çocuklar ölmesin demenin
Bir Eğitim Neferinin Feryadı
Çeyrek asırlık bir eğitimci, bir okul müdürü, kendi deneyimlerinden ve gözlemlerinden yola çıkarak sunduğu gözlemleri :
1- Lise öğrencilerinin yüzde 80'i sigara içiyor.
2- Okula devam etme durumu yerlerde sürünüyor. '30 gün gelmeyen kalır' deniyor. Ama her yıl af çıkarılıyor. Son 10 yılda her yıl af çıktı. Son sınıflar hiç okula gelmese bile af
Fatih Altaylı'nın yazısından
Şeyma Subaşı geniş entelektüel birikimini ve 27 yıllık engin hayat tecrübesini bir kitaba aktaracakmış.
Kalıcı bir eser bırakmak iyi bir şeydir.
Kitabı da merak etmiyor değilim.
Çok satacağından da kuşkum yok.
Çünkü bir nevi "kişisel gelişim" kitabı olacaktır. Ama yine de alıp okumayı düşünmüyorum.
İçindeki başlıklar
ÇEKİLİŞİMİZ SONA ERMİŞTİR. KATILAN HERKESE TEŞEKKÜRLER. KİTAP KAZANAN ARKADAŞLARLA KİTABI GÖNDERECEK OLAN KİŞİ EN KISA SÜREDE İLETİŞİME GEÇECEKTİR. HERKESİN EMEĞİNE YÜREĞİNE SAĞLIK. NİSAN ÇEKİLİŞİMİZ DAHA GÜZEL ŞEYLERE VESİLE OLUR UMARIM :)))
Kitabın altındaki profil, kitabı kazanan şanslı kişiye aittir. Bu şekilde anlayabilirsiniz hangi
Gerçekten merak ediyorum.
Hep mi böyle idik, giderek bu hale mi geldik?
Neden mi söz ediyorum…
Sadece son birkaç günün “irsaliyesine” bakalım.
Toplumsal yükümüze neler eklenmiş.
5 yaşında bir çocuğa toplu tecavüz.
Otobüste bir kadına “fortçuluk” yöntemiyle mastürbasyon.
Pendik’te bir kadın tarafından pala ile katledilip, iç organları alınıp yenilen sokak köpekleri ve kedileri.
Otomobile bağlanıp sürüklenerek öldürülen evcil hayvanlar.
Öldürülen bir flamingo.
Türkiye’nin 2. büyük siyasi partisinin liderine yönelik linç girişimi.
Parti genel başkanını yumruklayan yaşını almış ama başını alamamış adamın elini öpen belediye başkan adayları, kahraman ilan eden siyasi parti il başkanı.
Daha sayayım mı, yoksa içinizi yeterince karanlık bastı mı!
Merak ediyorum, bu ülkenin insanları olan bizler hep böyle miydik!
Yoksa böyle mi olduk!
Eğer böyle oldu isek yakında Allah belamızı da verecektir.
Ya da zaten böyle idiysek, belamızı da bulmuşuz demektir.
Fatih Altaylı