Ben, ölümlü olmaktan, yok olmaktan sıyrılarak, sonsuz yaratılışın aynasına kendimi çok yakın hissediyor ve ilahi bir netlik içinde kendi benliğimin tadına varmaya çalışıyorum.
Haydi seninle saklambaç oynayalım. Yüreğime saklanırsan eğer, seni bulmak zor olmaz. Ancak kendi kabuğunun ardına gizlenirsen, seni bulmaya çalışmak bir işe yaramaz.
Şimdi de kendi kendime şu lüzumsuz suali soruyorum: Kolay elde edilmiş bir saadet mi, yoksa insanı yücelten ıstırap mı daha iyidir? Evet, hangisi daha iyi?