Ne garip… Bir insana küsünce tüm hayata küsmek ne garip… Bir insanı hudutsuzca sevince tüm dünyayı sevdiğini düşünmek, o insan artık hayatında olmadığında tüm dünyanın hatta kendi kalbinin bile seni terk ettiğini düşünmek… Başka şeyler düşünmeye çalıştıkça zihninin dönüp dolaşıp aynı şeye takılması… Ne garip. Bir zamanlar neşe dolu olduğun, etrafına olumlu enerjiler saçtığın o günlerin bir asır kadar geçmişte kaldığını şaşkınlıkla görmen ne garip. Oysa bir asır değil, bir sene öncesiydi sadece gündelik telaşları umursadığın, kalbinin kırılmasına izin vermemek için kalbine tamamen kulaklarını tıkadığın ve bu yüzden hep neşeli , cıvıl cıvıl olduğun… İnsanlara bol keseden dağıttığın aklından, artık kendine hiç pay düşürememen ne garip…
Amerikan yerlileri insandır
Ne kadar aptalca bir başlık! Tabii ki Amerikan yerlileri insandır. Gün gibi ortada.
1550 lerde bu gerçek herkes için o kadar da açık değildi. O zamanlar, Güney Amerika’daki Avrupalılar kendilerine şunu soruyorlardı: Kuş tüyleri takan tuhaf alışkanlıklar olan, derileri koyu renkli bu garip varlıklar insan mı?
Onlardan çok daha önce, Antik Çağ’da Yunanlar dünyayı ikiye ayırıyordu: Yunanca konuşanlar, yani insanlar ve Yunanca konuşmayanlar, yani kuş gibi öten barbarlar.
Kadınlar da, büyük dinlerin liderleri için sorun oluyordu. Bu liderler, kadınların da erkekler gibi insan olup olmadığından emin değillerdi.
Ne mutlu ki, günümüzde bu sorular artık sorulmuyor. Ten rengi, cinsiyeti, konuşma, yeme ya da giyinme tarzı farklı biriyle karşılaştığımızda onun bir insan olup olmadığını sorgulamıyoruz. Çünkü cevabı biliyoruz. Bu başkası, benden çok farklı olsa bile, benim bir benzerim. Bir insan.
Sayfa 7 - Günışığı Kitaplığı
Merak edenler için söylemeliyim: Çocukken tecavüze uğramadım. Dinle alakam yoktur. Ama her türlü inanca saygı duyarım. Her türlü inancın ibadethanelerini gezmeye çabalarım; bana garip bir huzur verir. Peygamberleri çok severim. Onları farklı değerlendiririm çünkü: Büyük birer sanatçı olarak. Aklın sınırlarını zorlayan sanatçılar!
Sayfa 49
“Her dalın ucunda tombul, mor bir incir gibi eşsiz bir gelecek beni çağırıyor, bana göz kırpıyordu. İncirlerden biri eş mutlu bir yuva ve çocuklardı; bir başkası ünlü bir şair, öteki parlak bir profesör, biri şaşırtıcı bir editör, öbürü Avrupa, Afrika ve Güney Amerika, biri Constantin, Socrates, Atilla ve garip adları, değişik meslekleri olan bir yığın aşık, bir başkasıysa Olimpiyat şampiyonu bir kadındı, ve bu incirlerin üzerinde ve ötesinde, ne olduklarını pek çıkaramadığım bir sürü incir daha vardı. Kendimi dalların çatallandığı noktada otururken görüyordum, incirlerden hangisini seçeceğime bir türlü karar veremediğim için açlıktan ölüyordum ama birini seçmek ötekilerin hepsini kaybetmek demekti ve ben orada karar vermeden otururken incirler buruşup kararıyor, birer birer toprağa, ayaklarımın dibine düşüyorlardı.”
Bir şeylerin yokluğunu bilmeden varlığını, nahoşluğunu bilmeden hoşluğunu idrak edemiyor insan. Kim bilir, yaşanan bazı meseleler değerini anlamamız içindir bir şeylerin. Makbule Aras, "Ne garip, insan da meyve misali, en olgunluğa ulaştığında toprağa düşüyor, hamken de kekre bir tat bırakıyor ağızda. Belki de o kekre tat var olduğu için
Türk Fırtınası diyor ki;
YÜREK MEYDANI MUHAREBELERİ
Son ibreti yaşatan ilmi sır bilgiler eğer Ortadoğu'da birisine gelmiş olsaydı ya da ülkemizde Türklüğünü kaybetmiş melez birisine gelmiş olsaydı buradan din çıkartırlardı.
Edebiyat defteri diye bir site vardı. Bir zamanlar orada yazıyordum. Hesabımı kapatmak zorunda kaldılar. LinkedIn sitesini aynı şekilde felç
