Anlamını hayatın dışında aramak yerine eylemi tamamen tersine çevirerek hayatın kendisine bakma fikri kışkırtıcı değil midir? Bu geleneğe karşıt bir çaba gösterip, “Hayat, kültür içindir,” demek yerine, “Kültür, hayat içindir,” diyerek ne olacağına bakmak modern tarihin en radikal krizine tanıklık eden bir nesle yakışır bir mesele değil midir?