İlahi Süreyya – Şarkı 1
Başlarken;
İlahi Komedya- Cehennem
Canto I
"Yaşam yolumuzun ortasında
karanlık bir ormanda buldum kendimi,
çünkü doğru yol yitmişti."
İlahi Komedya'ya Alexander Pope dokunmuş olsaydı aynı tadı verir miydi düşündüm ilk oluduğumda. İlk ozanlarla dövüşenler için bu bilmeceleri çözmek nasıl da lezzetlidir... Cehennem'de yeni bir
:Neyin var
+Yok bir şey neden sordun
:Gözlerin şişmiş
+Gerçekten mi, çok mu belli oluyor
:Evet
+Uykusuzluktandır, iyiyim (:
İçten kırgınım.
Yavaş yavaş içimi kemiren depresyona karşı direnmeye çalıştım ancak sonunda tükendim. Üstesinden gelemedim.
Kendimden nefret ettim. Anılarıma tutunmaya karar verdim. Kendime gelmek için haykırdım.
Fakat yanıt yoktu.
Eğer nefesiniz sizi boğuyorsa artık nefes almanın hiçbir anlamı yok.
Benim sorumluluğumu kim alabilir diye sordum
Yumurta
Öldüğünde evine gitmek üzere yoldaydın.
Bir araba kazasıydı. Pek özel bir kaza sayılmaz belki ama yine de ölümcül. Geride karını ve iki çocuğunu bıraktın. Acısız bir ölümdü. Acil servis çalışanları seni kurtarmak için ellerinden geleni yaptılar fakat nafile. Vücudun öylesine darmadağın olmuştu ki, böylesi daha iyi, güven bana.
Ve böylece benimle
Ayna
Kim olduğumu bilmiyorum.
İnsanlara kendilerinin kim olduğunu göstermekten ibaretim. İnsanlar beni çok seviyor. İyi biri miyim o halde? Hayır. Beni ben olduğum için sevmiyorlar. İnsanlar bencil. İnsanlar beni kullanıyor. Herkes kendini beğenmiş. Aslında kendilerini seviyorlar. Onlara onları gösteriyorum. Bu yüzden beni seviyorlar. İşte. Benim
Herkesi sevdin bir tek kendini sevemedin
Kimsin sen?Aynada gördüğün artık sana yabancı.Nasıl bu hale geldi?Bunun cevabını almak için hikayenin başına dönelim.Hiç oturup elini kalbine koyup ben gerçekten ne hissediyorum ne istiyorum diye sordun mu?Kaçtın hep inkar ettin.Hiç duymak istemedin.Oysa biri sana derdini anlattığında oturup dinledin gözlerini de zihnini de kaçırmadan.Kendini yargıladın,başkalarına hak verdin.İnsanlara sarıldın çaresizliklerinde aynada gördüğün insana ise sırtını döndün.Onun da sana ihtiyacı vardı.Sen hep başkalarına koştun.Başarılı olsunlar diye güvendiğini söyledin,destek verdin elinden gelen yardımı esirgemedin.Kendine hep başarısız olacağını söyledin,korktun,bir gölge oldun.Herkese dağıttığın aklın bir sana yetmedi.Sevdin o kadar sevdin ki bağlandın üstelik insanlara.Ama kendini sevemedin kendine değer veremedin ürkek bir çocuğu benimseyemedin;ittin,hor gördün..Başkaları hep daha iyiydi.Komşu çocukları gibi onları örnek gösterdin.Ne yaptıysa beğendiremedi kendini sana.Ağladı gözyaşlarını silmedin,seslendi duymadın,korktu sarılmadın.Onu koruyup kollayamadın.Sen herkesi sevdin bir tek kendini sevemedin.
"Bir şey sorabilir miyim?"
"Tabii."
"Hayatında hiç öldün mü?"
"Anlamadım?"
"Yani, hiç birini kaybettin mi?"
"İnsanların ölüm denince akla, kalbi durur, nefes almaz öyle şeyler gelir."
"Aslında ölüm o değil midir?"
"Hayır..."
"Nasıl yani?"
"İnsan yaşarkende ölür. İlla birinin fiziki anlamda ölmesine gerek yoktur. İnsan ruhen de ölebilir."
"O nasıl oluyor?"
"Yaşaman, hissetmen lazım. Yoksa bir hiç."
"Anlatsana, hayal ederim."
"Anlatamam, çünkü anlatsam bile yıkılırsın."
"Bırak yıkılayım, zaten sağlam bir yerim kalmadı."
"Peki, madem yaşadın, neden böyle bir şey sordun?"
"Gerçekten yaşadın mı diye. Çünkü insanlar, hiç yaşamadığı duyguları, yaşamış gibi anlatmayı severler..."
Haziran 2018 Hikaye Etkinliği
Jonghyun
İçten kırgınım.
Yavaş yavaş içimi kemiren depresyona karşı direnmeye çalıştım ancak sonunda tükendim.
Üstesinden gelemedim.
Kendimden nefret ettim. Anılarıma tutunmaya karar verdim. Kendime gelmek için haykırdım.
Fakat yanıt yoktu.
Eğer nefesiniz sizi boğuyorsa artık nefes almanın hiçbir anlamı yok.
Benim sorumluluğumu kim alabilir diye
Hayatın Anlamı
Bir araba kazasıydı. Pek özel bir kaza sayılmaz belki ama yine de ölümcül. Geride karını ve iki çocuğunu bıraktın. Acısız bir ölümdü. Acil servis çalışanları seni kurtarmak için ellerinden geleni yaptılar fakat nafile. Vücudun öylesine darmadağın olmuştu ki, böylesi daha iyi, güven bana.
Ve böylece benimle tanıştın.
“Ne… Ne oldu?” diye sordun.