“içimizden bazıları anlam istedi” | Tan Babür’den bir şiir.
"antihalife’den
geldiğimizde
alın kemiklerimize mıhlanmış birer yıldız bulduk
ama kim olduğumuza dair bir fikrimiz yok
Ay ışığı gölgeleri büyüttü.
Mutluluk oyununa geç kalan ölü kuşlarla geldim.
Geldim... Kırık bardaklar gibi,
içilmiş sulardan geride buruk bardaklar gibi…
( Yılmaz Odabaşı )
Ay ışığı gölgeleri büyüttü,
son kuşlar da vuruldular dağlarda.
Yakamozları söndü sahillerin, ışıkları evlerin;
çağın vebalı gövdesinde
bir hayalet gibi gölgemizde yalnızlık...
( Yılmaz Odabaşı )
2. Bölüm: Gerçeğin Gölgesi
Gözlerimi açtığımda, karanlık ve nemli bir mağaradaydım. Etrafımı saran tek şey, mağaranın girişinden sızan zayıf bir güneş ışığıydı. Kafam karmakarışıktı, ne olduğunu ve nasıl buraya geldiğimi hatırlayamıyordum. Korku ve endişe tüm benliğimi sarmıştı.
Ayağa kalkıp etrafıma bakındım. Mağaranın duvarları pürüzlü ve
Nerede okumuştum hatırlamıyorum tam olarak "Mustafa isminde velî sayısı azdır" şeklinde bir yargıda bulunuyordu insafsız bir cümle. İstisna olarak da son şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi'yi örnek veriyordu. Biraz önce Eski Üsküdar'a Ne Oldu? başlıklı yazıyı okurken Şeyh Devatî Mustafa Efendi Camii'ni gördüm kelimeler
Zaman akıyor ve öğlenin gölgeleri uzamaya başlıyor
Ve kuşlarla dolu bir kafes gibi,
Hayatımız da iniltiyle dolu.
İçimizde hiç kimse bilmiyor; ne kadar vakti kaldığını
Hasat zamanı geçti, yaz artık bitmek üzere
Ve bir kurtuluş bulamadık.
Güvercinler gibi bağrışıyoruz adalet için
Ama kimse duymuyor bizi.
Ve karanlıkta, ışığı bekliyoruz.
Ey sen, sevginin gücüyle taşan nehir
Bize doğru gel
Bize doğru gel.
~Füruğ Ferruhzad~
Anlaşılmayan Şeyler
Beni seven olur da ben anlar mıyım?
Güneşin karanlık tarafındayım.
Çiçekleri görmem,
Gölgedir adım,
Bilmem beni de seven olur mu?
Bilmem solan çiçeklerim,
Kaç su ister.
artık ışığı da gölgeleri de
yalnız ışık ve gölge oldukları için seviyoruz
artık ışığı da gölgeleri de
yalnız ışık ve gölge oldukları için seviyoruz
Geceye..
Ay ışığı gölgeleri büyüttü
Son kuşlar da vuruldular dağlarda
Yakamozları söndü sahillerin
Işıkları evlerin
Kaldık kırık bardaklar gibi
İçilmiş sular gibi
Biz bu kentlere sığdık da
Bu kentler bize sığmadı usta.
GÜVERCİNİN RUHU
Âh, bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı
Uçar ve huzurlu olurdum
Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm
Bu dünyada çok acı çektim.
Bu dünya gebe ve haksızlık doğuruyor
Allah'ım, senin gücün ve senin huzurun dışında
Nereden sığınak bulurum?
Eğer şafağın rüzgarlarına asılsam ve denizin derinliklerinde yaşasam
Yine de elinin ağırlığını üzerimde