Bu siteye kaydolduğum zamandan beri gördüğüm en tutkulu Nietzsche hayranı ve okurundan beklediğim bir incelemeydi diyebilirim, bu gerçekten gerekiyordu.
Bu kitabı ben askerde okumuştum fakat birisiyle karşı karşıya konuşmak istediğimde kitabın ismini gören insanın bana verdiği tepki "atayız mızın la sen" olmuştu. Başka bir zamanda tekrar hakkıyla okumayı planlıyorum bakalım.
Dediğin şeyler bir yana "Cioran, Bataille, Camus, Sartre, Foucault, Zweig, Hitler, Palahniuk, Musil, Adler, Jung, Hesse" gibi isimlerin yazdıklarında Nietzsche ismini görmemiz bile bu adamın nasıl bir öncü olduğunu anlamamız için fazlasıyla yeterlidir.
Emeğine sağlık dostum.
Geç kalan bir incelemeydi haklısın Oğuz, ama kaçınılmaz olandan kaçınılmaz. :)
Evrim'i "maymundan mı geliyoh la" düzeyinde anlayan güruh, Nietzshce'yi de "kudurarak öldü zaten bu kafir" olarak anlıyor normal olarak. Ama neyi nasıl okumasını bilen birinin elinde; ister dinsiz olsun isterse cami hocası, değerini bulacaktır elmas misali diye düşünüyorum. Özellikle de sembolik anlatımı, yılanı, kartalı ve bilumum haşereyi(!) pos bıyıklı neden kullanmış olabilir? Diye bir soruyu yanıtlamaya girişince maksimum faydalanılacaktır. Chucky'i ve Musil'i eklerken kulaklarını çınlattığım doğrudur :))
Benim Nietzsche'den tekrar tekrar be tekrar okuduğum tek kitap, diğerlerini de tekrar okumayı çok istesem de branşıma yönelik araştırmaya yoğunlaştığımdan bulabildiğim kısıtlı zamanda yeni yazarlarla düşün havuzumu genişletmeye öncelik tanıyorum.
Teşekkür ederim Oğuz, var ol.
Samet baştan sona her cümlesi dikkate değer, tamamıyla emek ürünü, harika bir kitap incelemesi; onun da ötesinde anahtar noktalardan hareketle anlatmak istediğini çok iyi ifade eden bir Nietzsche değerlendirmesi olmuş.
Nietzsce’nin ‘Tanrıyı öldürerek’ yok etmeye çalıştığı ahlak anlayışının yüz yıl sonra, yani günümüzde, tam anlamıyla ölmese de çok büyük bir kan kaybı yaşadığı kesin. Çökmüş ahlak kavramları ortadan kalktıktan sonra ‘toplumun ihtiyacına’ göre kendiliğinden ortaya çıkacak ahlak ilkeleri ise aslında biz farkında olalım veya olmayalım, hayatımızda yer etmeye başladı bile. Bu yeni ahlak ilkelerinin eskisinden daha mı iyi veya kötü olduğu, ayrıca düşünülüp tartışılabilecek bir mesele...
Nietzsche, gözlemlediğim kadarıyla, son zamanlarda din ve inanç dünyasında da fikirleri oldukça sık tartışılan, bu dünyanın aklı başındaki alimleri tarafından sık sık kitaplarına başvurulan bir filozof. Bu alimlerin, ‘Nietzsce’nin öldürdüğü tanrı hangi tanrı’ şeklinde tek cümleyle özetleyebileceğimiz sorusu bence yerinde bir soru ve yaygın Nietzsche algısına güzel bir açılım getiriyor aslında.
İnsanı devre dışı bırakan, insanı bir anlamda hayvanlaştıran, bağnaz ahlak kurallarının kaynağı olduğu iddia edilen din ve bu dinin tanrısı ile, bir varoluş sorgulaması neticesinde benim gibi kimi insanların ulaştığı Tanrının birbirinden farklı olduğunu düşünüyorum... Bunu da kişisel bir not olarak eklemek istedim:)
Tekrardan ellerine sağlık bu güzel inceleme için... Sevgilerimle...
2 önceki yanıtı göster
Nietzsche'nin öldürdüğü Tanrıya dair yorum bana Dücane Cündioğlu'nu hatırlattı, belki bu fikri o da ortaya atmıştır net hatırlamıyorum. Nietzsche'nin öldürdüğü Tanrı'ya sizinki de dahil oluyor hocam, kaçınılmaz olarak. Çünkü gerçek İslam dininin öğütlediği çeşitli ahlaki ilkeleri Nietzsche köle ahlakı olarak nitelendiriyor. Özellikle fakirliği bir erdem olarak ortaya koyan kısmı vurgulamak isterim örnek olarak. Bildiğiniz gibi İslam ilk köleler arasında yayıldı, buradan da bu konuya açıklık getirecek sosyolojik bir islam tarihi ve yayılımı çıkarsaması yapabilirim ama iki-üç cilt kitap yazılacak konuyu burada açma gafletine düşmeyeyim tabii. :)
Ayrıca gerçek islam konusuna girersek üslubum pek yumuşak olmuyor anti-teist yaklaşımımdan dolayı, sessiz kalsam daha iyi.
Değerli yorumun için teşekkür ederim Necip hocam, senden olumlu bir dönüt almak ayrıca mutlu etti. Saygılarımla.
4 sonraki yanıtı göster
Bu yorum görüntülenemiyor
Nietzsche dedin mi akan sular durur! Eline sağlık, çok verimli bir inceleme olmuş. İnsanlar kitabı korkmadan okuyabilir.
Beğendiğinize sevindim öğretmen hanım. Derinine okuma yapmalı, yüzeyden okunursa Moby Dick örneğinde olduğu gibi sadece balina ile bir adamın kavgası anlaşılır. :)
1 sonraki yanıtı göster
Çok güzel ve faydalı bir inceleme olmuş. Ben Nietzsche'nin bu en önemli eserini,diğer kitaplarini okudukça daha iyi anlamaya başladım ve cok yüzeysel okudugumu fark ettim. Bu nedenle daha sonra tekrar okuyacağım.
Nietzsche'nin iki yüzünü anlatırken aklıma Herakleitos’un yukarı ve aşağı giden evren ve bunların üstündeki ateş anlayışı geldi.
Nietzsche, bırakın Yahudi soykirimina teşvik oluşturmayı bilakis kendisi kitaplarından da anlaşılıyor ki Yahudileri birçok açıdan takdir ediyor. Kardeşinin yaptıklarını bilmiyordum.
Nietzsche'ye dair en trajik olan ise aslında hayata bağlı, hayatı acı ve nesesiyle kabul edip yaşama sımsıkı sarılmayı ve üst insan ve üst kültür için çabalamayi teşvik eden filozofun hayatının son zamanlarında akıl sağlığını yitirerek ölmesidir.
Kolay kolay anlaşılacak bir eser değil kesinlikle, ben de yüzeyin altına inmeye çabalıyorum sembolik anlamları üzerine.
Son kısımda bahsettiğiniz yaşam felsefesini tamı tamına uyguladığı için ayrıca gözümde değerlidir. Migren ağrılarından dolayı günlerce kafasına çivi çakılıyorcasına acı çektiği olmasına rağmen intiharı hiç düşünmedi. O ileride onu anlayacak birkaç kişi için eserlerini tamamlamanın derdindeydi. Teşekkür ederim değerli yorumunuz için, faydalı olabildiğine sevindim. :)
İnceleme için teşekkürler hocam. Ellerinize sağlık :)
Ben teşekkür ederim hocam. Yanımdan ayırmadığım birkaç başyapıttan biridir, daha üzerine söylenecek çok söz var tabii. Uzun tutmamaya çalıştım. :)
Elinize sağlık hocam. Baştan sona, aşağıdan yukarı tekrar ve tekrar okunacak türden bir yorum olmuş. Eklemeler, kulak çınlatmalar ve sonunda da ufak bir gamze ile özgün bir kapanış olmuş.
Teşekkür ederim iltifatların için hocam. Giriş ve son kısımlarını özellikle çok sevdiğim için vurgulamak istedim. Seninle Nietzsche aracılığıyla tanışmamızın da ayrı bir değeri var gözümde, güzel incelemeydi tekrardan. :)
Güzel. Fakat Nietzche ateşi bir anda bulmuş ve bilgisini pişirmiş değildir. Bu açıdan öncül zamanlarında ardıl yargılarıyla uyuşmayan bir sertlik, acımasızlık ve üstinsan vurgusu bariz diye biliyorum. Ancak işkence gören bir atın boynuna sarılarak ağlamıştır ömrünün son günlerinde ve hastalığından hemen önce. Kız kardeş olayını bilmiyordum ben de, tabi kısmen onla ilgili belki.
Her filozof ya da her fikir adamı böyle değil midir nihayetinde? Bugün Freud'u kronolojik okuduğumda eksikliklerini/fazlalıklarını görebiliyorum.
Nietzsche'de bu üstinsan vurgusu hep vardı, onun önceden beri tasarladığı pişirdiği bir fikir, yazıya geçirmek içinse uzun bir süre bekledi. Acımasızlık ve sertlik dozuysa belli bir kronoloji izlemedi, yani Nietzsche kesinlikle sonradan kuyruğunu kıstırmadı, kendi ilk dönemleriyle çelişmedi. Son dönemlerine yani 1888'e bakarsak Antichrist(Deccal), Ahlakın soykütüğü üzerine ve Wagner'e yönelik yazdığı eserler en sert ve acımasız eserleridir. Bütün yargıları parçaladı; hristiyanlığa lanet etti, ahlak anlayışımızı ve Wagner'i ise bir nevi sopaladı.
İşkence gören at meselesi ayrı ve derin bir inceleme konusu, çeşitli varsayımlar var bu konuda, ben yalnızca tıbbi kısmına vakıfım.
Teşekkür ederim yorumunuz için.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.