Anaokuluna dair hatırladığım birkaç şey var..
Göçmen, tonton, kısacık ve adını bile unuttuğum bir öğretmenin kucağındaki akordeon ve mat boyaları aşınmış kırmızı mavi renkli tahta geometrik şekilli oyuncaklar. Sizi bilmem ama Kırklareli Kız Meslek Lisesi Anaokulunda durum 90larda böyleydi. O dikdörtgen tahta parçasından tren, gemi, ev, araba, sal, masa.. ne ararsanız türetmişizdir herhalde. Bunun çok değerli olduğunu elinde tabletle yapayalnız oturan bir çocuk gördükçe şimdilerde daha iyi anlıyorum.
Dr Montessori'nin ( kadının soyadıymış ben de yeni öğrendim) kullandığı yöntem özetle çocuklara yardıma ihtiyacı olan yetişkin adayları gibi davranılmasını ve yaratıcılıklarının desteklenmesini istiyor.
Masasını silen, odasını toplayan, karnını doyuran, yatağın kendi başına yatıp kitapla uyuyan çocuklar için dünyaya biraz da 70-80 cm seviyesinden bakıyor. Bunun yanında önerdiği karton, şişe kapağı, taş ya da kumaş basit malzemelerle türetilen oyunlarla (benim geometrik tahtalarım gibi) oyuncak mağazalarında para basma amaçlı üretilen, yetişkinler tarafından uzun süre kafa yorularak geliştirilen bütün o ışıltılı setlere karşı mücadele veriyor. Raflar dolusu " bak burda düşünülmüşü var, sen sadece satın al, en yenisi benim" diyen oyuncaklar...
Tüm bunlara karşı çocukların "bir ağaçmış ben de o ağaca tırmanan kediyi kurtarmak için itfaiye olmuşum" diyebilmesi için mümkün olan en sade oyun alanını sağlamak istiyor Dr Montessori yaklaşımı.
Çok da iyi yapıyor.
