Behçet Necatigil' den bir dize
..."Kalkar gideriz, gitmek unutmaksa."...
Sayfa 53 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Bazı hayatlar bir süre eşzamanlı yaşanıyor. Peş peşe âşık olup peş peşe yıkılıyoruz. Başka yerlerde aynı şeyleri yaşıyormuşuz gibi geliyor. Sanki aynı kitapta aynı satırların altını çiziyoruz, aynı hüsran duygusuyla aynı içkiyi yudumluyoruz- dostluk bundan ibaret. Basit bir eşzamanlılık. Makas açılıyor bir zaman sonra. Bir de çok gerekliymiş gibi benzemeyi sürdürelim istiyoruz. Bir dolu benzemezin yanında, o benzesin hiç olmazsa diyoruz kıskançlıkla. Bir dolu benzemezin yanında en çok onun benzemesine tanıyoruz.
Sayfa 40 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Islak Muşamba
"...Herkes bir yerde birbirine çarpar bu âlemde.Herkesin herkese anlatacağı birileri vardır.Bir yerlerde adı anılır herkesin.Sözün tükendiği yerde, bir isim kısa ömürlü kıvılcım olur.Söz gider mi başka bir yere umuduyla..."
Sayfa 54 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Çünkü her şey bitince, belki birkaç milyar yıl sonra beklenen gün de gelince, her şey kül olunca, gezegenimiz yokluğa karışınca, ötelerin ötesinden evrensel bir bilinç gelecektir. Bu bilinç, boşluğun ortasında ve sonsuz sessizlik içinde, her zaman canlı olan müziğimizi kesinlikle duyacaktır. Bizde, fırtınaların, medlerin de yok edemediği bir arzu, bir özlem vardır: Öldükten sonra dirilmek arzusu, insan, ne pahasına olursa olsun, öbür dünyada da var olmaya devam edeceğine inanmak istiyor, prensipte bunun mümkün olmasını istiyor.
Sayfa 86
Daha yeni tanıştık. İnsanlara sen diye bilmem için karşımdakinin beş on kez "sen" demesi lazım. Siz demeye ayarlı benim dilim. Mesafeyi böyle koruyorum.
Evet, desem, boş durmamasıyla övünürüm zihnimin. Boşluklara tahammül edemeyenlerdenim. Düşünürüm böyle.
Gece yolculuklarında, şehirlerin, kasabaların yanından, içinden geçerken her seferinde ürperdiğim ışıklar - yaşıyorlar, ışıklar bunun ifadesi, ışıkların altında yalnızlıklar, kalabalık odalarda.
"Kimselerle konuşmazsam, birilerine ne yapıp ettiğimi anlatmazsam, yeniden yazmam gerekmez tarihi,"
Böyle okuyamazsın işte :D
Okul yıllarında bizim okuduklarımızı küçümser, adını duymadığımız yazarların kitaplarını okurdu. Bir yerlerde oturmayı önermiştim. Neler okuduğunu, neler düşündüğünü merak ediyordum. İki saat boyunca işini anlatmıştı, çok çalıştığını, kitap bile okuyamadığını.
Yeniden başlamak dünyanın en zor işi. Sıfır noktasını bulacaksın. Mutlak bir hafıza kaybı gerek. Deneyim en ağır yük. Hiç denememiş olmak bile bir deneyim
makyajı hepten bırakmamasını takdir edebilirim, aynaya bakarken bir an gülümsediğinden, çapkın baktığından emin olsam; çok katlı mağazanın cephesini yenilemişler, bina içeriden çürüyor, bir bilseler.
Koskocaman kahkahalar atıp geçer dalgayı. "Bitmişin sen," der.
"Ben daha başlamadım," diyemez, susarım.
Umudunu da kaybedince başlıyor dünya
insan bir dolu şey kaybediyor, en kötüsü, dediklerine göre, umudunu kaybetmek, ama ben böyle düşünmüyorum. Umudunu da kaybedince başlıyor dünya. Hiçbir şeye hayıflanmıyor insan o zaman.
Sanki aynı kitapta aynı satırların altını çiziyoruz, aynı hüsran duygusuyla aynı içkiyi yudumluyoruz-dostluk bundan ibaret. Basit bir eşzamanlılık.
Sayfa 40Kitabı okudu
Sizinle tartışmak değil, konuşmak için bile en ufak bir arzu duymuyorum.
Sayfa 24
