“Kitap, ancak okur ona kendi sesini ödünç verdiğinde canlanır… Aslında ölü olan harf, kitap ile okur arasındaki ikili söyleşi içersinde hakiki anlamına sürekli olarak yeniden kavuşur; suskunluktan kaynaklanan sesler, sanki kendi yankılarınca çağrılmışçasına duyulabilir olur. Okur ile kitabı arasında saldırganca gürültülü bir dünyada oluşan mahremiyet içersinde, iki yalnızlık birbiriyle karşılaşır.”
Manés Sperber
... kendi kendime kalabilirim çünkü yalnız değilim, sadece tek başımayım, düşüncelerle dolu bir yalnızlığın içinde yaşarım; ilksizlik sonsuzluğun Don Kişot’uyum biraz, ilksizlik ve sonsuzluğun benim gibilere karşı bir zaafı var galiba.
... yazmayı bilseydim insanların en büyük mutsuzlukları ve en büyük mutlulukları üzerine bir kitap yazardım. Kitaplardan, kitaplar aracılığıyla öğrendim ki gökler insancıl değil, ne gökler insancıl ne de omuzlarının üzerinde kafası olan bir insan öyle, insanlar insancıl olmayı istemediğinden değil ama sağduyuya aykırı bu durum da ondan.
Ah ah ! Gariban bir hizmetçi ne kadar da acınacak durumdadır. Ne kadar da yalnızdır. Neşeli gürültülü evlerde yaşamış da olsa, o hep yalnızdır.
Yalnız olmak ,yalnız yaşamak değildir, ötekilerin evinde yaşamaktır yalnızlık...
Her sözcük, o evde sizi aşağılar, her hareket sizi, hayvanlardan daha da değersiz kılar...
İdeal insan, her an bir nefs muhasebesi durumundadır, her an Allah'a hesap verir. O bunun için yalnızlıktan korkmaz bilakis yalnızlığı sever, esasen en gürültülü sürü hayatı içinde bile, o, bu yalnızlığı arar, yüzünden derin bir üzüntünün çizgilerini taşır. İdeal insan için, yalnızlık Allah'a hesap verme zamanı, topluma katılma ise insanın şerefini kurtarma savaşına katılma sorumluluğunu idrak zamanıdır. O, her ikisinden de vazgeçemez. O, dramatik insandan farklı olarak, kendi derdi ile dertlenmekten kurtulmuş olup çileleri insanlık adınadır.
