"Bizim buralarda Ross, her şey aynı anda oluyor.
Aynı anda patlıyor birbirimizin gözü önünde bir bomba
Bir küçük kız. Ölüyorlarız.
Birinin kolu kırılıyor, sızdırmayın, kalsın yen içinde diyorlar.
Yen içinde patlasın ödünüz!
Aynı anda kaza geçirir misal trafik canavarı imgemiz
Bir otobüs dolusu genç, hangisi öldü, kurtuldu mu benimki diyemeyiz.
Benimki diyemeyeceğimiz bir yerdeyiz biz Ross.
Odalardan kara kara milyarlar yürür biryerlere
ve aynı anda dilenir soğukta yerli ve suriyeli dilencilerimiz
ve hah tam sırasıymış gibi aynı gün kırar kalbimizi sevgilimiz
Taksim sıraselviler soğukta sıra sıra elini ısıra ısıra Ross!"
Birhan Keskin
Hayatım boyunca kendimi bir yazar, bir şarkıcı, bir düşünür, ne bileyim bir sanatçıyla özdeşleştirmek istedim. Kendisini her televizyonda gördüğümde, eserleriyle her karşılaştığımda "Hah ! Tam benim kafamdan birisi... Hah ! Aynı benim gibi birisi..." diyebileceğim birisiyle karşılaşmak istedim. Ama kısmet değilmiş, böyle birisi şimdiye kadar karşıma çıkmadı. Aslında yalan söyledim. Hiçbir zaman kendimi özdeşleştireceğim birisini aramadım. O zaten her zaman yanı başımdaydı. Ama ne yazık ki bu durumdan çok fazla utanıyordum. Bir süre ona uğramamaya, yanına yaklaşmamaya, ondan kaçmaya çalıştım ama olmadı. En sonunda gerçeği kabul etmeye karar verdim. Ben diğer insanlar gibi yaşamımı, hayata bakış açımı Jim Morisson, John Lennon ya da Dostoyevski'yle özdeşleştirmiyor, kendimi onlar gibi göremiyordum. Ben ne yazık ki köşedeki sokaktaki, BİM marketiydim.
Ona olan sevgimi nasıl tarif etsem? Hani çok pahalı bir restorana gidersin, en pahalı yemeği de yersin ama bir şeyler eksiktir.. Sunumu, temizliği, lezzeti güzeldir ama sıcaklık eksiktir hani, kurallıdır.Çatal, kaşık mutlaka olması gereken yerdedir.Daha önce gittiğin en salaş esnaf lokantısının samimiyetini bulamazsın. O esnaf lokantasındaki garson belki önüne getirdiği çorbanın yanında kaşık getirmeyi unutmuştur, kendin istersin, kendin kalkıp alırsın belki, ama daha sıcaktır ya. Hah... Ben Buse'yi esnaf lokantası sıcaklığıyla severdim. Ah bendeki güvensizlik duygusu. İlk iki aşkını karşılıksız sevince insan, hayata da 2-0 mağlup başlıyor.
Sayfa 99Kitabı okudu
"Çünkü onlar 'annelerini erken, babalarını ölümlerine yakın seviyor'."
İBRAHİM TENEKECİ
1 İSMET ÖZEL ERBAİN
2 İSMET ÖZEL ÜÇ MESELE
3 NURETTİN TOPÇU AHLAK NİZAMI
4 MUSTAFA KUTLU MENEKŞELİ MEKTUP
5 BOCURGAT HASAN AYCIN
"Sana masal anlatmamı ister misin?" Bir an için ona şaşkınlıkla bakakalırken saçımı öptü ve masalı anlatmaya başladı.
"Bir varmış bir yokmuş... Her yerin karla kaplı olduğu bir kış günüymüş."
Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler masalını anlattıktan sonra sonuna geldi.
"Sonra prens yetişememiş ve prenses ölmüş. Prensesin kötü kalpli üvey annesi de sonsuza dek dünyanın en güzel kadını olmuş."
Ona tip tip baktım.
"Hayır yanlış biliyorsun, sonunda prens ve prenses sonsuza dek mutlu yaşıyorlardı."
Rüzgar gözlerini devirdi ve ardından iki koluyla beni sıkı sıkı sardı. Bu ağlamama iyi gelmişti, artık gözyaşlarım durmuştu.
"Hah. O yalnızca küçük çocuklar üzülmesin diye hazırlanmış bir son. Ben mutlu sonlara inanmam," dedi.
"Neden?" diye sordum tavana bakarken.
"Ben sonun olduğu bir yerde mutluluğun olabileceğine inanmıyorum."
