Bir ara köye yaklaştık. Bütün yatılı durmuştu. Çocuklar bir şeyler kokluyor, derin derin içlerine çekiyorlardı. Yüzlerinde büyük özlem ifadeleri vardı. Sordum:
- Ne var çocuklar?
- Hoca hanım hele kokla... Köy kokuyor, diye gene koklayarak içlerine çekiyorlardı. Ben kokladım, is ve tezek kokusu...
Yüzümü buruşturmamaya dikkat ederek:
- Böyle mi kokar köy? diye sordum.
Birçok ağız:
- Hee, valla öyle.
Birisi de bir dana yakalamış getirdi. Hepsi hayvanın başına üşüştü, kimi gözlerini, kimi kulağını, başını, boynunu öperek hayvanı sevgiye boğdular. İçimden, bu hasretin azametine saygı duydum.
Bu etkiyle o bahar 125 kuruşa bir kuzu alarak çocukların hasretini gidermek için bahçeye saldım.
Hamo, Abuzer’in donup kalmış bir vaziyette aval aval kendine baktığını fark etti. Telefonu alıp masanın üzerine koydu. Abuzer’in gözü hâlâ bu aletteydi. Hamo durumu anladı.
— Bunu merak ediyon de mi?
— He valla, fotoğraf makinesi değil miydi o?
— Bunun adı cep telefonu, Abuzer.
— Cep telefonu mu? Demek caddede insanların elinde oynayıp durduğu, kulaklarına götürdüğü bu acayip aletin adı cep telefonu ha?
— Hee ya. Bununla telefon ediyon, fotoğraf çekiyon, internete falan girebiliyon, öyle bi’ şey işte.
— Nereye giriyon nereye?
— İnternete yav.
— O ne?
— Sana nasıl anlatayım bilmem ki, şey işte internete giriyon, sörf yapıyor, haber okuyon, şarkı türkü dinliyon, film seyrediyon falan filan.
Abuzer hiçbir şey anlamamıştı. İnternete girmeyi suya girmek gibi bir şey zannediyordu.
Sayfa 174Kitabı okudu
