“İnsanlığın her anlamda can çekiştiği bir noktadayız. Kapitalizm ağzını açmış beklerken, insan hayatının yok sayıldığı bir yerden dünyaya bakmak; sahte can yeleklerinin üretildiği, şişme botların insan taşıma kapasitesinde olmadığı,hayatların parayla satıldığı bir dünyaya nasıl bakmalıyız?”
Türkiye’nin içinden çıkamadığı göçmen meselesine harika bir dokunuş yapmış Livaneli, memleketin kanayan yaralarını bir bir anlatmış. Çocukluğundan kalan Hemingway hayranlığı onu böyle bir kitap yazmaya itmiş ve Ege’nin sakin sularından masum bir “Deniz” çıkartmış bizlere. Göçmen meselesi, aile ilişkisi, kadınların ve özellikle annelerin olaylara bakış açısı, kadınların birbirlerini anlama ve annelik içgüdüleri ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi herhalde. Kitabın son kısmında yer alan “Zülfü Livaneli ile Balıkçı ve Oğlu Üzerine Söyleşi” kitabı daha da detaylandırıyor ve böyle bir kitabı ortaya çıkartmasının nedenini gözler önüne seriyor. Her yönüyle ruhu okşayan bir kitap, teşekkürler Livaneli...
“Deniz ekmek kapısı, deniz hayat, deniz sevgili, deniz zalim, deniz suskun, deniz sevecen, deniz öfkeli...”
