“… bazen çekip gitmeyi düşünüyorum”
“Nereye?”
“Unutmanın kolay olacağı bir yere…”
Okuduğunu unutmak bile kolay değilken; hangi yolculuk unutturur ki yaşanılanı?
Okumaya başladığım andan itibaren hep bi direniş bekledim, kitap sonuna kadar hep umutluydum, bir şey olacak ve yazan o talihsizlikler gerçekleşmeyecek diye; lütfen böyle olmasın, lütfen bunlar yaşanmasın, bu sefer şans gülsün yüzlerine kurtulsunlar diyerek okudum kitabı ama hep tam tersi oldu ve her seferinde içim biraz üzüntüyle, biraz öfkeyle doldu…
Ben okurken bu kadar sarsılırken, insanlar bunları ve belki de daha fazlasını yaşarken nasıl katlandığını düşündüm kitap okuduğum süre boyunca. Sonra anladım ki asıl direniş istemediğimiz olaylar yaşarken yaşamaya devam edebilmek, yaşanılanı unutmadan yaraları sarmak ve hatta başkasına umut olmak, el uzatmak… Bunları yazmak çok kolay; işte o yüzden her türlü kötülüğü, acımasızlığı ve hatta iğrençliği tatmış ve yeniden ayağa kalkmak için direnmiş tüm kadınlar; bu dünyada en güçlü kişiler sizlersiniz belki de ve tüm dünyanın korktuğu güç sizin içinizdeki dayanma ve zamanı gelince direnme gücü belki de…
