Hayatı anlamlandırmak insanın çaresizliğinin sonucudur "sorgulanmayan hayat yaşamaya değmez" der Sokrates sorgulayınca peki başarı elde edebiliyor muyuz yaratılışımız gereği aldanmayı tercih ediyoruz ve yaşamımız boyunca tercihlerimiz bu aldanmanın etkisi altında sürüp gidiyor herşey bir gölge oyunu ise bu çilenin derdin kederi neden ?
Beyaz dilekçe
Rahmân ve Rahîm olan adına sığınarak
Açtım iki elimi : Kor gibi iki yaprak...
Bir edep ölçeğinde umutlu ve utangaç,
İşte dünya önümde; benim ruhum sana aç.
Bu seğriyen ellerle senden seni isterim,
Senden seni isterken canımdan çıkar terim.
Sana âşık ruhumdur merceği yakan ışık,
Gözlerim cemâlini görmeden de kamaşık.
Bir mirasyediyim ben iflâsın
Herşey çiftmis evren doğduğunda,
Sonra ayrılmış kalpler, sevdalar bile,
Sadece büyük bir özlem bırakmış gönüllerde,
Bazen de böyle uzakta kalan
bir hatıra, bir gölge..
Bahattin karakoç
Rahmân ve Rahîm olan adına sığınarak
Açtım iki elimi : Kor gibi iki yaprak...
Bir edep ölçeğinde umutlu ve utangaç,
İşte dünya önümde; benim ruhum sana aç.
Bu seğriyen ellerle senden seni isterim,
Senden seni isterken canımdan çıkar terim.
Sana âşık ruhumdur merceği yakan ışık,
Gözlerim cemâlini görmeden de kamaşık.
Bir mirasyediyim ben iflâsın
Herşeyin bir başlangıcı, bir de sonu vardır. Eğer bu başlangıç ve son aynı noktada birleşiyorsa o birleşme noktası esas, gerisi teferruattır. Kâinat da bu kuralın dışında değildir. Onun da bir başlangıcı vardır. İşte "Nokta-yı Kübra" diye kabul edilen o başlangıç noktasına "ALLAH" denir.
Allah'ın varlığının en kesin delili, kâinatın mevcudiyetidir. Nasıl bir resim ressam olmadan meydana gelemezse, kâinat da bir Yaratan olmasaydı meydana gelemezdi. Burada ressam asıl, resim feridir (gölge, yansıma).
Allah, zatı itibariyle; kendinden başka bir şey olmayan, kendisinde dolduracak boşluk bulunmayan, her ne düşünürse kendinde mevcut ve müstehlik olan, kendinden kendine: "O gün mülkün sahibi kimdir" <40-16> diye sorulduğunda, kendinden başkası bulunmadığından yine kendi: " Herşey Allah'ın hükmü altında kahrolmuştur " <40-16> nidasıyla varlığını kendinde toplayan mertebedir. Bu mertebede Allah'ı Allah'tan başka bilen yoktur.
içimde yavaş yavaş sana dair kalan herşey tükeniyor. ve bunu ben yapmıyorum. bunu bizzat kendi ellerinle sen yapıyorsun. izlediğini hissediyorum. üzerimde bir gölge var gibi. ama senin üzerime sadece gölgen düşüyor. sen bunu anlamıyorsun.
Rabbim, seni tanıyan, bilir doluyu-boşu,
Kapına geldi işte yorgun bir aşk sarhoşu.
Senden başkalarına el açtırma; kapı, TEK...
Herşey ışık ve gölge, bir Sen'sin mutlak gerçek.
Bir yolun ortasında neden durursun?
Ortaya çıkan alevin karşında neden oturursun?
Dumanın içinde gece, gecenin içinde gölge
Sen kendinde ve içinde ne bulursun?
Aradın mı? Aramayı ne diye durdurursun?
Gözlerin gri mi olmuştur, baktığın herşey mi gri ?
Aradığın şey belki de mavidir
Ancak maviyi gökyüzü olmadan görebilir misin?
Şu an burada yarattığın hayat
Ne kadar sen ?
Ne kadar içkin ruhuna ?
Yoksa yaratmak acılı birşeydi unuttun mu ?
"Allah der ki "kimi benden çok seversen onu senden alırım." Ve ekler " onsuz yaşayamam deme seni onsuz da yaşatırım." Ve mevsim geçer gölge veren ağaçların dalları kurur sabır taşar canından saydığın yar bile birgün el olur , aklın şaşar , dostun düşmana dönüşür düşman kalkar dostun olur. Öyle garip bir dünya olmaz dediğin herşey olur. Düşmem dersin düşersin , şaşmam dersin şaşarsın. En garibi de budur ya öldüm der durur yine de yaşarsın"