Hiçbir konuda yeteneğimin olmadığını düşünürdüm (hâlâ öyle düşünüyorum) ama aslında sorun şuymuş. Ustası olduğumuzu hissetmediğimiz bir konuda kendimizi beceriksiz saymak kendimize haksızlık olurmuş. Bir şeyin en iyisini yapmak zorunda değilim ki. Mükemmel olmak bana çok güzel hissettirecek amq her zaman mükemmel olamam. Belki hiçbir zaman da olmam bilemeyiz. Sadece mükemmeli bu kadar istemek yaptığım güzel şeylere zarar veriyor. Hallettiğim sorunlara geri dönüp baktığımda bile düşündüğüm şey "helal olsun bana neleri atlamışım" olmuyor, "insanlar neler atlamış sen bunu atlamışsın da ne olmuş" tarzı cümleler oluyor. Kendimi sürekli küçümsüyorum. Benden üsttekilerin bu kadar iyi olması canımı sıkıyor. Başarısız ve kötü biri olduğumu düşünmeme sebep oluyor. Düşününce takıntılıymışım gibi duruyor -ki öyle durması gayet normal- ama bir kelimenin on manasını on söyleyiş biçimini bile önemseyen biri için çok da şaşırtıcı düşünceler değil. Her konunun, her sorunun, her diyaloğun, habada uçan kuşun, süzülüp düşen yaprağın analizini yapıyorum. Sürekli her şeyin sebebini düşünüyorum. Başım ağrıyor bu paragrafı nereye bağlayacağımı kestiremiyorum bu yüzden son mahiyetinde olmayan minik bir nokta koyuyorum.