Hikâyeler insanı kendi kuyusundan çıkarır, başkalarının kuyularına atar.
Sayfa 12Kitabı okuyor
Tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.
Lev Nikolayeviç Tolstoy
Sıradan olmanın koruyucu kabuğu içinde kendimi hayata ve başkalarına karşı hep daha güvenli hissetmişimdir. Yeter ki çekildiğim köşede kimse ilişmesin bana, yuvarlanıp gideyim.
Benim için en fazla "Düzgün biri," dendiğini duymuşumdur bugüne kadar.
Bazı şeyler "O gün hiç böyle bir şey olacağını sanmazdım," denecek günlerde olur ... Bu da öyleydi.
Sonuçta kötü de olsa bir aşk hikayesi bu, hikaye olduğuyla kalmalı.
Zamanında kocasını, kızını terk edip kaçmış bir kadından alabileceğim bir cevap ümidi miydi beklediğim, bundan da emin değilim. Bu yaşlı kadınla ilişkimizin zamanla bir tür rehine ilişkisine benzediğini fark ettim. Yalnız kimin diğerini elinde tuttuğu belli değildi.
Yaşadığı hayattan geriye kalmış bir düğüm. Hayat, yutkunmakla geçmiyordu.
Bazı kadınların değil şimdi, geçmişte dahi bir anneleri olabileceğine inanamazsınız!
Aşk kalbinizin, beraberlikse hayatınızın yükü oluyordu.
Karşınızdakinin üstünde güç kurmanızı sağlayan ilk etkenlerden biriydi cesaret ve onun sizdeki gerçekliğinin zaman zaman başkaları tarafından sınanmasına izin vermeliydiniz. Böylelikle numara yapmadığınız anlaşılmış olurdu. Sınanma da, kanıtlama da birer oyundur aslında. Herkesin için için bildiği gibi cesaret, bir blöf çeşididir bu alemde. Bazen varlığı, bazen yokluğuyla blöf yaparsınız. Sınanmaya açık olmak elbette bir risktir, fazla almamak gerekir.
Kaybetmek de aşkın bir parçası olduğuna göre, ilk hangimiz diğerini kaybetme korkusuna kapıldı, onu da bilmiyorum.
