Bir Yudum Şiir
Şu rüzgârlar bir tuhaf esiyor bu ara. Ne poyraza benziyor ne lodosa, umut koparan bir rüzgâr. Mevsim yaza dönmüş, geceler hâlâ karanlık. Cansever, "Farkında mısın bilmem" der ve ekler: "Gündüzler... Gündüzler biraz azaldı." Belki de bir ülkede hâlâ bir çocuk ölüyor diyedir . O vakit kitaba sarılmaktan vazgeçmeyeceğiz karanlıklara inat.
Edip Cansever - Başım Dönüyor İkimizden
Çocuklar ekmek yiyorlar gibidir sesin
Ön dişleriyle belli belirsiz
Bir martı kalıyor gibidir hiç olmayandan
Çünkü biz ikimiz de çirkin değiliz
Evet mi hayır mı pek anlamadan.
Ne biçim bir sestir şu bizim dalgınlığımız
Bir tayın dişinde ince taflan
Az yaşlı bir kadında göğüs uçlarının
Yanarak sımsıcak bir kedinin ağzından
Dönüp iç çekmesine gece kuşlarının.
Sonra biz dağ başlarında apansız kurşunlanan
Süresiz baş dönmesiyiz çok garip adamların.
Adsız Şiir
Gece yarısı karanlık çöker üstüme ..
Sonunu bilmediğim bir yolculuğa iter beni yüreğim ..
Düşler sokağında kalbime kan yağıyor içten içe ..
Üşümüş bir çocuk gibi çekilmiş köşeye ..
İç çekiyorum ..
Ağlamak benim tek mutluluğum oluveriyor sanki ..
Adım adım uykuya yaklaşıyorum ..
Doğacak güne inat ..
Ruhum bedenime yabancılaşmış ..
Nefesim bir
durup dururken bastıran bir bunalımla birlikte önce saatlerce ağlama isteği var olma sancısıyla, ardından hiçliğin içine düşmüş ıstırap içindeki ruhumun acısıyla yol alıyorum yine bu karanlık gecede. tüm bunların bana yaşattığı o yorgunluk hissini, kırgınlığı gözyaşlarımı bir iç titreşiyle altında kalmış ve terk edilmiş buluyorum kendimi. her şeyi unutmak, yok etmek hatta yok olmak arzusu duyuyorum ama buna gücümün olmaması gardımı daha da düşürüyor. kendimi oyalayacak gündelik işler, ilişkiler içine girme teşebbüsünde bulunuyorum. fakat bunu bile beceremiyorum. tüm düşünceler ve fikirler her yanımı sarıyor. dehşete kapılıyorum, mutsuzlaşıyorum. hatta belki de artık hislerim yoktur. benden önce veda etmiştir hayata. ama yine de yalnızlığı istiyorum. çünkü kendime uğradığım günden beri kimsenin yanına yer edinemedim...
Hafsalamda anımsayamadığım bir resimsin geçmişi giymiş.Karanlık iç dünyan...Karasın,karanlıktasın...
Susacaksın, özleyeceksin kavuşmayı. Konuştukça kaybedeceksin yolunu. Ellerin tutacak boşluğu, karanlık satarken umudu korkacaksın. Gözündeki yaşlar almayacak içindeki hüzünleri. Yürüyeceksin, sessizce, derinden bir iç çekiş. Sonrası pişmanlık, sonrası kalabalık bir yalnızlık. Yaşayacaksın, hiç bitmeyecek.
Keşke Bi iç mimar tanıdık olsa
içimizdeki karanlık kuytu o odayı yıkıp ferah bir yer açsa...
Eski bir saçakta kuşlarla yele, yağmura karşı oturdum, iç içe daireler çiziyor
içine adını yazıyorum. Gün, uzun türküsünü bitirdi. Karlı dallara yürüdü karanlık. Yalnızlık çekilmez bu vakit
delirdi denizde yosun, çayda balık
gel artık...
Gülten Akın
youtu.be/74LAYoqo0p4