yalnızlık... bu kitap bunun varlığını bana bir kere daha hatırlattı. içimdeki o küçük kırgın ve küskün kızı uyandırdı, yeniden... kimseye nasıl da güvenemezmişiz. minik bir adım bile, minik bir his... yalan çıkabilirmiş. evet! yine fark ediyorum, insan aslında yapayalnız bir canlı! kimsesiz! bize bir tek biz yeteriz be! kimse olmasa olur, biz bizi sardıktan sonra, anladıktan sonra... nasıl da içim içimi yedi okurken! ah insanlar, bunu demek istemem ama, zalim insanlar! ne bilirsiniz siz sevmeyi! ne bilirsiniz gerçek hisleri! biz, ben, kendime yeterim. ben, kendi acılarımı sırtlar, iyiymiş gibi yoluma devam eder, bu yalan insanların arasından bir başıma çekip de giderim!