"Mevlana mevlevi değildi. Tıpkı İmam-ı Azam Ebu Hanife'nin Hanefi olmadığı gibi."
Pek çok ismi olsa da, Bekir adlı bir oğlu olmadığı halde, Ebubekir'İn neden bu isimle anıldığı bir merak konusu. İmam-ı Azam olarak muazzam bir saygınlığın sahibi olan Numan bin Sabit. Ebu Hanife olarak bilinir. Hanife'nin babası. Gönül, bir keyfiyet olarak onun, kızının adıyla anılıyor olmasından derin bir mutluluk duyduysa da, Hanife adında bir kızı yok. "Hanif" olmasından mülhem bu isim, künyesi değil lakabı.
Sayfa 195 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Kökü sabit olan güzel bir ağacın dalları ve yaprakları göğe doğru ne derece yükselse ve meyvelerinden halk ne kadar faydalansa, madenki bu meziyet ve fayda hep o kökün sabit ve sağlam oluşu sayesindedir, o zaman gerçek şeref de yine ona aittir.
Sayfa 33 - SemerkandKitabı okudu
İslâmda ilmin ve hakikatin değeri her şeyden yüksektir.
Sayfa 51 - Çelik YayıneviKitabı okudu
İmam-ı Azam ilimde tebahür etmiş bir zattır. Fakat buna rağmen tavâzu göstererek şöyle dedi:
- Bilmediklerimi ayağımın altına koysaydım başım göklere değerdi.
Sayfa 51 - Çelik YayıneviKitabı okudu
Ebu Hanife yolda giderken karşıdan bir öküz geldiğini görünce yolundan saptı. Dediler ki:
- Ya İmam! Buna sebep nedir?
Şu cevabı verdi:
- Benim aklım var, onun boynuzu...
Sayfa 119 - Çelik YayıneviKitabı okudu
Malı mülkü çok olan bir zengin, İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe (rh.) hazretlerine sorar:
- Benim de senin gibi çok develerim var. Ama namazda bir türlü kalbimi, gönlümü bunlardan kurtaramıyorum. Sen nasıl yapıyorsun?
İmâm-ı A'zam hazretleri şöyle buyurur:
- Ben develerimi ahıra bağlıyorum, kalbime değil!
Sayfa 169 - Çelik YayıneviKitabı okudu
İmam-ı A'zam'ın Beş Eseriİmam-ı Azam Ebu Hanife · Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları · 2016319 okunma
İmam-ı Azam Ebu Hanife (rh.a) Şeriat hakkında şöyle der:
Bir kimse: “Gel beraber gidip Şeriat’a danışalım” derse öteki kişi de “Gitmem,” derse kâfir olur. Çünkü Şeriat’ı reddetmiş oluyor.
Yine bir kimse: “Şeriat ve benzeri müesseselerin bana bir faydası yoktur, bana şeriatın hükmü geçmez,” derse kâfir olur.[1]
“El-Muhît” adlı kitapta yazıldığına göre, bir kimsenin yanında Şeriat’tan bahsedilse ve bilerek bu söze karşı gelirse, yahut hakaret için çirkin bir ses çıkarsa, yahut bu Şeriat kötüdür, derse kâfir olur.”