Şiarım: "Dünya yansın ama yemek yanmasın, lavabonun içinde bulaşık kalmasın." Hep derim, delirmek öyle toptan, öyle peşin, öyle birden olacak iş değil. Bir bakmışsın kıyamet kopmuş, umurunda değil. Hoş, kıyamet kopsa, Sûr’a üflense muhtemelen eletrikli süpürge sesinden duyamam. Kapı komşum haber vermek için zile basar, ben sonunda duyup açarım ve "aralarla mutfak kaldı; bitsin, nerede toplanacaksanız gelirim", diyerek kapıyı kapatırım. Azrail gelse içeri buyur edip, "çay mı kahve mi içersin?" diye sorarım. "Az otur; makineye çamaşır attım. Çıksın, asayım da gideriz," derim. Derim, çünkü en anası olmak bunu gerektirir.