“Algernon’a Çiçekler”. Kitabı bugün bitirdim ve bir şeyler yazmak istedim. Bu yazıdan önce inceleme başlığı alıntıda yazdığım diğer yazılarda olduğu gibi bu yazıyı da aslında insanların kitabı almadan önce fikir edinmesi için ya da okuduktan sonra diğer insanların kitap hakkında yorumlarını incelemesi (en azından benim yaptığım genellikle bu) için değil kendim için yazıyorum. Herkese açık bir platformda bunu yapmak doğru mu bilmiyorum ama yine de paylaşmak istedim.
Bu kitabı okuyanlar bana katılacaktır ki hem kitap hakkında söylenecek çok şey varmış gibi hem de aslında o kadar da çok şey yokmuş gibi hissediyorum. Aslında kitabın başından sonunu tahmin etmek çok zor değil ama yine de duygusal açıdan insanın içine dokunuyor. En azından kendim için diyebilirim ki uzun zamandır beni böyle etkileyen bir kitap okumamıştım. İç acıtan, hüzünlü ve ilginç bir kitaptı. Özellikle son sayfaları beni çok etkiledi. Tüm bu duyguların yanı sıra kitap bazı şeyleri de sorgulamama neden oldu. Mesela, cahillik gerçekten mutluluk mudur? Bir insan hiçbir şeyin farkında olmadan yaşamayı bilinçli bir şekilde yaşamaya tercih edebilir mi (Bu soru tamamen kitapla ilgili olmasa da – sonuçta Charlie için bu tam anlamıyla bir seçim sayılmaz – düşünmeden edemedim.)? Tüm bu süreci yaşamak bu sona değer mi? Ve daha birçok soru zihnimden aktı geçti. Daha önce belirttiğim gibi iç acıtan, hüzünlü ve ilginç bir kitaptı.
Algernon'a Çiçekler
Daniel Keyes
Acısını içten içe hissettiren bu olaylar, nasıl anlatılır ki sağır birine?
