Viktor E. Frankl "in İnsanın Anlam Arayışı Kitabından:
Ama gözyaşlarından utanmamız gerekmiyordu, çünkü gözyaşları, bir insanın cesaretlerinin en büyüğüne, acı çekme cesaretine sahip olduğuna tanıklık ediyordu.
... insanı en çok yaralayan şey (ki bu hem yetişkinler hem de cezalandırılan çocuklar için geçerlidir) fiziksel acı değil,
İnsan, unvanlarının, isimlerinin, isim taktığı görüşlerinin arkasında kaybolmuş bir varlıktır. "Ben doktor, avukat filanca, ben kont falanca," der bazıları; ya da kralcı, sosyalist veya liberal olduğunu söyler kimileri. Aslında hepsi insandır, herkes insandır ama insan olduğunu söylemeyi unutur çoğu; bu yüzden de insana yakışmayacak şekilde davranabilir, davranır.
Nice insanın unvanı ve savunduğu, bazen de kölesi olduğu görüşler insanlığının önüne geçer. Unvanları, görüşleri, görünüşleri altında ezil-meye başlayan insan, açı çeker, acı çektirir.
Sayfa 175Kitabı okudu
Çilelerinin bir sonu olduğu sürece, çoğu insan hemen hemen her şeye dayanabilir. Günleri, yılları sayabildikleri sürece; ıstıraplarının sonuna doğru ilerlediklerini bildikleri sürece. Ancak omuzlarına yüklenen acılar sonsuz gibi göründüğünde dağılırlar.
Görünüşe bakılırsa insan hemen her şeye dayanabiliyor. Hiç yapmadığı şeylere bile dayanabiliyor. Bazı şeylerin dayanılmaz olduğu düşüncesine bile. 
William Faulkner
• Uluslar düşünmezler, yalnızca hissederler. Duygularını mizaçları aracılığıyla ikinci elden alırlar, beyinlerinden değil.
• İnsan makinesi. Kişisel olmayan insan makinesi. İnsanın ne olduğu, kendi yapısıyla birlikte kalıtsal özellikleri, yaşam alanı ve ilişkilerinin getirdiği etkilere de bağlıdır. Sadece dış etkenler tarafından yönlendirilir,
Kitap ve okumak…
Kitap üzerine, okumak üzerine çok söz söylendi. Yetmedi. Aslında söylenen her söz farklı bir başlangıcın ve farklı bir sonun ürünüydü. Korkular, yalnızlıklar, acılar, saçmalıklar, tükenişler, aşklar, ihanetler, hayatlar, ölümler hepsi birer kitap oldu. Yine de dolduramadı hiçbir çukuru! Okuduğumuz her yeni kitap yeni bir çukur