“Ey oğul, artık Bey’sin!
Bundan sonra öfke bana, uysallık sana.
Gücenme bize, gönül alma sana.
Suçlamak bize, katlanmak sana.
Acizlik bize, hoş görmek sana.
Anlaşmazlıklar bize, adalet sana.
Haksızlık bize, bağışlamak sana.
Ey oğul, sabretmesini bil, vaktinden önce çiçek açmaz.
Şunu da unutma; insanı yaşat ki devlet yaşasın.
Ey oğul, işin ağır, işin çetin, gücün kula bağlı
Allah yardımcın olsun…
Güçlüsün, kuvvetlisin, akıllısın, kelâmlısın!
Ama, bunları nerede nasıl kullanacağını bilmezsen sabah rüzgârında savrulur gidersin.
Öfken, nefsin bir olup aklını yener.
Daima sabırlı, sebatlı ve iradene sahip olmalısın!
Dünya, senin gözlerinin gördüğü gibi değildir. Bütün bilinmeyenler, fethedilmeyenler, görünmeyenler, ancak sen faziletli ve ahlâklı olursan gün ışığına çıkacaktır.
Ey oğul, ananı, atanı say!
Bereket büyüklerle beraberdir.
İnancını kaybedersen, yeşilken çöllere dönersin.
Açık sözlü ol! Her sözü üstüne alma!
Gördüğünü görme! Bildiğini bilme!
Sevildiğin yere sık gidip gelme!
Ey oğul, üç kişiye acı:
Cahil arasındaki âlime, zenginken fakir düşene ve hatırlı iken itibarını kaybedene.
Ey oğul! Unutma ki yüksekte yer tutanlar, aşağıdakiler kadar emniyette değildir. Haklıysan mücadeleden korkma. “
İnsan ve Devlet
Osman Pamukoğlu
