Zemheri ayazında
Dudaklarımı okumayı bırak.
Kelimelerin teferruat olduğu bir oyundur hayat.
Sözler anlamın ağırlığıyla çökerler,
Sen uçarı duyguların sana konduğu yere bak.
Plan yapma yorulursun.
Kaderi tasarlama boşuna.
Suya düşer planların
Gözün uymaz olur kaşına.
Sana oyununun bilmediği bir eğimle
Gövdene teslim olacak bir duruş gerek.
Bilme,
Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.
Hep böyle mi bu?
Bir şeyden kaçıyorum, bir şeyden.
Kendimi bulamıyorum, dönüp gelip kendime yerleşemiyorum.
Kendime bir yer edinemiyorum, kendime bir yer..
Kafatasımın içini bir küçük huzur adına
aynalarla kapattım.
Ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına?
Niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına?
Niye kimseler izin vermez yollarına kuş konmasına?
“Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna” bir çocuk demiş.
Dedim, kendine dargın yürümektir insan.
Yürüyorum diye yolda kalmamış sananların arasından
Yarım deyince aklına ilk elma gelenlerin
Başıma ve ayaklarıma adın kadar taş düşürürken
Kendime hiç, sana çok baktığım bir yanılgıdan
Geldim ve buradayım.
Farz edelim, buradayım diyebilecek kadar yürüdüm dünyada
Sen farz et, bir sokak kadar haklı, bir anne
Okur Takip Önerileri
Sevdalı sular süzülüyor aynalardan
damlacıklarında hicranlı yüzün
ben kapıları aldatıyorum günbegün
sen pencereleri
ben denizlerin koynunda martılara yalanlar söylüyorum
sen gemilere
sonra liman bilmez korsanlara terk edip
ıssız adalara sürüyorsun ellerimi
gitmek istiyorum çakıp da kaybolan şimşekler gibi
gel gör ki, önümde hatıralar
Gökyüzü bulut bulut uyanıyordu
Tanrının büyük yalnızlığından
Ağaçlar birer ses salkımıydı kuşların ağzında
Ayın puslu cümlesinde evler okunaksız harflerdi
Yasemin kokularından bir ışık sokaklarda
Gittim denizin lacivert bahçesine oturdum
Ölümün mü hecesiydim yaşamın mı bilmiyorum
Arzuyla vazgeçiş canımda halkalanıyordu
Ses değil sessizlik değil zaman değil mekân değil
Ağzımda bir çocuktan kalma süt kokuları
Kirpik ırmakları, dil pınarları, parmak yağmurları
Kayaların masalını dinliyordum kumlardan
Dağlar gecenin merhametinde çıkıyordu sabaha
Ey yalnızlığın yaprak döken mahşeri
Ayrılığın büyük harfiydi her şey
Sen bir deniz kıyısında gonca zamandın
Ben eski şarkılardan eskiydim kimsesizdim
İçimde dünyanın bütün akşamları
Tuttum ağzının sabahına sözler söyledim
Ey güzelliğin ölümden büyük yaşama gücü
Yalnız ölenler unutur birbirini
Seni sevmeye yeni başladım…
Ne sular geçti böyle buzla buhar arası
Ne kısa bir yazken o n'için hâlâ bitmiyor?
Durmuş bir vakit bende sisli gece yarısı
Çektirdiğin fotoğraf neden hiç konuşmuyor?
Geç kaldık ve yanlışları güzeltemedik.
Erken varsak doğrular bakışı yakacaktı.
Çok sarhoştum, yani hak ettim yaşamayı.
Evden kaçmıştım eve.
Tuza yara saçmıştım.
Bütün
Vuruldun seni bir karanlığa gömdüler.
Adını sordular, söylemedim Münevver.
Üstümü aradılar yok, altımı aradılar yok.
Boynu hayli bükülmüş bir tuzaktan baktılar.
Cesedini gösterdiler, sana çok benziyordu.
Anlamak istediler, hep uzaktan baktılar.
Nasıl yaşatıldıysan öyle öldürülmüştün.
Çekinmedim ağladım.
Anlamadılar.
Ben bir sokak lambasına
İki sigaram kaldı bu gece için maviş anne
İki muhabbet kuşum.
İki kendim varmış maviş anne
Biri benmişim, biri mutsuz.
Ben ölürsem maviş anne, mutsuza kim bakacak?
Dünyaya bile bir dünya anne lazım.
Biri sen ol maviş anne, biri ben.
Dünyanın bütün sabahlarına iki bilet al da birlikte gidelim maviş anne
Bana da kendi serüvenimden bir yer
Gözlerinle dilin arasında gerili uçurumu seviyorum.
Kekeme özgürlüğünü seviyorum.
Susuşundaki hıncı seviyorum.
Kalbinde ürperen kışı seviyorum.
Ellerindeki bilge zamanı
Denizi yağmurdan korumaya çalışan çocukluğunu seviyorum.
Alnın masamızda dört mevsime ufuk
Dudaklarında titreyen zamanı seviyorum.
Yürüyorsun ya kalabalık dönüp bir daha bakıyor
