Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
Yazarı ağır bir his bırakan bir kitap olmasına karşın keyifli ve ne anlattığını bilen bir kitap. İlk defa hayatımda küçük paragraflara konu olan bir kitap okudum. Uslup bakımından normal olarak uslubu tam da 18.yy'la ait. Bu kitaba hem bir ağırlık kazandırıyor hem de farklı bir hava katıyor.Sürekli iyimserliği ve iyiliği savunun bir karakterin dünyanın bu kadar saçmalığına ve kötülüğüne karşı tek başına iyimserliği ve iyiliği savunması gerçekten bir süre sonra 'bu ne yaa' dedirtiyor. Çünkü Voltaire'n de söylemeye çalıştığı gibi bu dünyaya en yabancı şey 'iyiliktir'. Voltaire de bunu oluşturduğu karakteri tüm dünya da gezdirip başına gelecek tüm olağan kötülükleri gösterip ona kötülükten bu iğrenç dünyanın pisliğinden nasibini almış insanlarla karşılaştırarak ondan iyimserliğini korumasını bekliyor. Ve bunun imkansız olacağının bilincine varılmasını istiyor.Genel olarak güzel ve hoş bir klasik okurken hiç sıkılmadan bitirebileceğiniz bir kitap.Kitabın sonun da tüm dünyayı dolaşıp hikayeyi İstanbul da bitirmesi de ayrı bir hoşnutluk sebebi.
Yazar dili çok akıcı ve kurguya hemen kendini kaptırabiliyorsun. Öncelikle ıssız adaya sevdiğin seni görmeyen biriyle düşsen neler olurdu, olgusu ilgimi çekmişti ancak kitapta geçmişiyle hesabını bir türlü kapatamayan kendini hiç bir şeye layık görmeyen karanlığı tercih eden Arel ile her şekilde güzel bir yaşam sürdüğünü düşünen Arel 'i gördüğü an asıl yaşama başladığını anlayan kader deyip her zaman aşkının arkasında duran sevileceği değer göreceği zamana kadar her türlü acıya, kalp kırıklığına katlanan cesur Rüya' nın hikayesini pek beğendim. Düşmanlıklar, hırs, dostluk ne ararsan var yan karakter İnci ve Ümit hepsi renk katmıştı .Sondaki sürprize çok şaşırdım yazar fazla iyimser davranmış ama ben her türlü severim iyimserlik kavramı fazla ütopik olsa da hoşuma gitti.
Konu çok güzel, başlangıcı olağanüstüydü. Gerçekte söylemek istediklerinin üstünü çizmesi, akıl hastanesindeyken hissettikleri, betimlemeleri on numaraydı. Ama yine de dönüp dolaşıp bütün distopya-aşk yazarları gibi kürkçü dükkanına o da döndü. Kahramanlar iki erkek arasında kalmazlarsa sanırım yazarları linç ediyorlar. Neyse iyimserlik yapıp aklın yolu bir diyorum.
insanın ne güzel düzenler ve yönetimler varmış demesine sebep olacak bir kitap daha. Aslında bazı şeyler günümüz dünyasına bakıldığında gerçekten de imkansız gibi.. Bu kadar para hırsı rekabetin kol gezdiği bir toplumda iyimserlik bile bir ütopya
O kadar fikir yürütmeye, her bir şeyi tartışmasına, hocasının öğrettiği felsefesini yıllar boyunca savunmasına rağmen sonunda vardığı nokta:
“Muhakeme yürütmeden çalışalım; bu da hayatı tahammül edilir bir şekle sokan tek çaredir”
Ara sıra da Pangloss, Candide'e: “Mümkün dünyaların en iyisinde bütün hâdiseler birbirine bağlıdır, diyordu; çünkü Mademoiselle Cunegonde'un aşkı için güzel bir şatodan kıçınıza tekme yiyip kovulmasaydınız, Inquisition'un işkencesine uğramasaydınız; yaya olarak bütün Amerika’yı dolaşmasaydınız, kılıcınızı Baronun vücuduna saplamasaydınız, iyi Eldorado ülkesinden aldığınız bütün o koyunları kaybetmeseydiniz, burada turunç reçeliyle fıstık yiyemezdiniz.” Candide de: “Bunlar güzel sözler ama bahçemizi yetiştirmek lâzım,” diye cevap veriyordu.
Karakterleriyle, kurgusuyla güzel bir kitap ve okumaya değer, kitap hayatın içinden bir çok şey barındırıyor ve karakterlerle farklı bir yolculuğa çıkarak o zamana farklı açılardan bakabiliyorsunuz.
Çok hızlı akıp giden bir kitap değil zaman zaman sıkabiliyor belki ama okunmaya değer bir kitap. Olay örgüsü iyiydi ve kitabın sonunu da beğendim, kitaba ve karakterlere uygun güzel bir son olmuş. Yazarın iyimserlik yapıp her şey iyi her şey güzel bir son hazırlamamasına sevindim. yorumatolyesi.blogspot.com/2016/01/goremed...
Tekrar tekrar okunması gereken bir kitap. Bazen okuduklarımızı öğrendiklerimizi unutuyoruz, kalıcı bir paradigma oluşturmak lazım. Cehaletin en kötü hastalık olduğunu anlıyorsun .Ne kadar okur ne kadar araştırırsan o kadar yetersiz olduğunu anlıyorsun .En büyük mutluluk kanaat, şükür, minnettarlık, iyimserlik ve sevgidir . Bunları yaşamayan bilmeyen insan dünyanın en fakir ve mutsuz insandır.
Günlerdir bitmeyen ve beni resmen yatağa düşürmüş bir hastalıkla cebelleşiyorum: kafam sanki bugüne dek sadece ağrı çekmiş sıcak koca bir kütle , yastığıma yastık eklesem ya da ilaç içsem bir şey farketmiyor. Günlerdir devam ediyor...bütün bu ağrılı günlerim art arda okuduğum iki Stefan Zweig kitabıyla bir nebze güzelleşti, ağrıları biraz olsun dindirdim. Dün "Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu"nu okuyup edebiyat cennetlerinde ferahlamıştım, Allahtan bugün de Mürebbiye kitabıyla ağrıya sızıya hastalığa inat birbirinden güzel, birbirinden lezzetli 4 hikâyeyle akşamlık ilacımı da almış oldum. Şurası artık kesin ki; Stefan Zweig'ı okumaya devam edeceğim. Çünkü yazarın insan ruhuna kalemiyle teması, ruha verdiği önem, insan ruhunu böylesine çıplak gösterebilme mahareti onun kalburüstü bir edebiyatçı olduğunun kanıtları. Kitabın sonuna geldiğim anda bile ilk hikâyedeki çocuklar aklımdan çıkmış değildi, ya da bir diğer hikâyede Margaret'in yirmi beş sene sonra çocukluğunda aşık olduğu ünlü oyuncuya vefa borcunu ödeyişinin yarattığı iyimserlik de öyle. Bunu Zweig nasıl başarıyor? Bu karakterler neden bu kadar canlı, bu kadar gerçek? Bunu ancak has bir edebiyatçı yapabilir. Kalemiyle karakterlere böylesine ruh ve can verebilen bir yazar gerçekten ve ancak hakiki ve büyük edebiyatçılardan biri olabilir... Zweig gibi.
