İnsanların birbirlerine sanki hiç birbirlerinin yaşamlarında olmamışlar, birbirlerine dokunmamışlar, birbirleriyle anlamlı hatıralar biriktirmemişler gibi bir anda birbirlerine yabancılaşıyor olmalarını anlayamıyorum. Bunu anlayamıyorum, akıl sır erdiremiyorum ve doğrusu anlamak da istemiyorum. Dün sabah güne başlama sebebim olan kadın bugün yok. Sanki hiç olmamış gibi. Ve birbirleri için derin anlamlar ifade eden insanların, birbiriyle ortak hikayeleri bittiğinde, "kapalı dükkana kira ödedik işte" kolaycılığı bana çok ilginç geliyor.
Neyse o zaman sen de kendi kendine şunu söyleyebilme cesaretini göster: "O artık yok. Belkide hiç olmadı. Unut işte bütün olanları. Kapalı dükkana kira ödedik işte."
Eyvallah.