Yüküm ağır, söylenmemiş cümlelerim heybende.
Dertsiz bir kaya dibi var mı bu alemde?
Öyleyse dövünüp duymak niye?
Sabreyle..
Nice kapalılar açılır, hiç beklemediğinde..
Sayfa 16
Hattı müdafaası yarılan Türk birlikleri, hemen sathı müdafaa yapa yapa toparlanıyor, çok geçmeden yeni bir cephe kuruyorlardı. Sanki Türk ordusunun Başkumandanı oturmuş, sakin sakin düşmanı ile satranç oynuyordu: Düşman hangi taşını, taşlarını sürse, hemen onun karşısında, ona fark ettirmeden sağdan soldan aktardığı taşları ile bir savunma tertibi kuruyordu. Düşmandan az kuvvetlerle bu oyun, ancak böyle oynanırdı.
İnsanların bir oraya bir buraya fırıldak gibi dönmeleri beni çok şaşırtıyordu; bu hiçbir anlam veremediğim kaypaklıklarını izlemekten şimdiden bıkmış ve bu kaypaklıklar insanlara karşı duyduğum sevginin içine karışarak, bu sevgiyi yavaş yavaş öldürüyorlardı.
İnsanlar hiç değişmemeli. Hep oldukları gibi kalmalılar. Böyle daha mutlu oluyorlar.
Sayfa 165Kitabı okudu
Biz yaşamın, denizkızlarının şarkıları ve katliamların gürültüsü arasındaki büyük bir deniz misali etrafta kükrediğini duyarız. Fakat hala burada, kayan kumlardaki ayaklarla kıyıdayız, ilk dalgaları aştık. Hatta hepimiz de kıyıda değiliz. Bizlerden birçoğu hala evlerinde, eski evlerinde, baba yuvası ve mistik hücre arasında kapalılar. Ve ben onları, önlerinde büyük kağıtlar duran, parmaklarıyla sokakları gösteren ve gözleriyle sınırları izleyen bu büyük çocukları görüyorum. Ve her kağıdın en üst köşesinde dünya yazılı.
Seni yazmalılar.
Seni kimse tüm gerçekliğinle anlayamaz, anlatamaz ama olsun; seni yazmalılar. Okuyanlar ise hiç tanımadıkları sana hayran kalmalılar...
Senin için seni, ben yazacağım.
Sayfa 48Kitabı okudu
