Gölge | Tuğçe Öcal | Uyar Edebiyat Dergisi
Duvara öylece kaskatı kesilmiş bakarken gölgemin kalp sesini kıpırtısız dinledim. Onun bana daha dikkatli bir şekilde baktığını hissettiğim an içim ürperdi. Önce sağ elimi kaldırdım sonra sol elimi. Gölgemde hiçbir kıpırtı yoktu. Derken birden zıplamaya sağa sola koşturmaya başladım. Gölge beni sadece bakışlarıyla takip ediyor ne yaptığımı
Beyaz saçım yoktu, şimdi ise siyah. Nedir bu kekik kokusunun şifası, alıp götürüyor beni benden diyarlara. Gözlerim dalıyor uzaklara, eskiden böyle miydi hayat yoksa ben mi değildim farkında?
Farkında olmadan kandırdım mı kendi mi yıllarca, dönüp bakamadım mı arkaya? Sürüklendim, sürüklettim oradan oraya. Kilometrelerce uzaklardayken başladığım nokta da buldum kendimi.
Burayı istedim belki de, kendi mi bulmak istedim. Suçlayıp durdum. Kaçamamış, hep buradaymışım. Hep. Tam da burada. Kendinden kaçamaz ya insan, kaçamazmış. Sahi nereden geliyordu bu güzelim kekik kokusu?
Bugün içimde bir seyler öldü durup baktım ölen kim kimi gömdüm diye. Bir cevap bulamadım belki de yavaş yavaş ölen benimdir. Bilmiyorum şu an için durum ne ama tek bildiğim bir şey varsa o da iyi olmadığım. Kendimi hiç bu kadar yanlız ve yorgun hissetmemiştim uyursam geçer mi? Geçmediğini bildiğim halde çok uyudum kendimi kandırdım belki de çünkü uyuyorum dediğim gecelerde bile tam uykuya dalamamıştım. Kafamın içi çarpışmalarla dolu düşünceler birbirini kovalıyor kim kime galip geliyor bilmiyorum artık.