Umudun yaşamını güzelleştirdiğini söylerler, yalan. Umut, düş kırıklığı yaratmaktan, gereksiz yere acı çekmemizi sağlamaktan başka; bir işe yaramaz. İnsana gereken yalnızca gerçektir; basit, yalın ve gerçek.
Bize gereken gerçektir, hayalden, büyüden, rüyadan arınmış gerçek. İçinize işleyen bakışlara kanmayın, hiçbir bakış masum değildir;
Memleketlerimize büyülenmişçesine hayran değilsek,kendimizi suçlu mu hissetmemiz gerekiyor? Bir anlamda anayurdumuzu terkettiğimiz ve asla tam olarak geri dönemeyeceğimiz için kendimize işkence mi çektirmeliyiz? "Öyle anlaşılıyor ki tek gerçek cennet kaybettiğimiz cennettir," diyen Proust'la aynı fikirde olduğumuz için,annelerimize ihanet etmiş gibi mi hissetmeliyiz ? Memleketlerimiz yüzünden acı çekmiyorsak, anayurduna ihanet eden zalimler mi oluyoruz?
EMM'OĞLUM
İşte emmi oğlum ömür bu kadar
Ölümüne yandı tüm İscehisar
Ecel bekler başında bir kuyunun
Son sahnesi hayat denen oyunun
Kaybettiğimiz ruhlara,
Tam 13 yıl oldu.
Eğer Tanrı varsa ve canı sıkıldıkça dünyayı çeken uydusundan burayı izliyorsa, benim gibi kadınların kanallarına denk geldikçe kanalı değiştiriyordur. Bizi eski bir Türk filmi dramında bayağı buluyordur, yüksek zümre edebiyatını seven züppe yaratıcı. Ondan ölesiye nefret ediyorum,