“Kendinde kaybolan herkes bilir…
Hiç bir şehir büyük değil insanın içi kadar.. “
Halis Karabenli
acı çizgiler yığını bir dünyanın sancılarını doğurmuştur.
yaralı asker, kan, sönen ocak, batan saadet, kaybolan, giden ve geri dönmeyen baba, sabreden anne, boşaltılan şehir, göç, göç, göç... gibi acı çizgiler yığını bir dünyanın sancılarını doğurmuştur.
Bir medeniyetten öbürüne geçerken, yahut düpedüz yaşarken kaybolan şeylerin yanı başında zamana hükmeden gerçek saltanatlar da vardır. Bir kültürün asıl şerefi tarafı da onlar vasıtasıyla ruhlara değişmez renklerini giydirmesidir.
Sayfa 132 - Dergah yayınları, 42. Baskı, Nisan 2018Kitabı okudu
Bu şiirler (Divan-ı Kebir) yazıldığı devirle beraber düşünülürse, batmakta olan bir gemiden yükselen son duâ gibidir. Bütün varlık orada, Allah’a doğru giden bu geniş hıçkırıktadır. Kaybolan her şeyin aksisedasından doğacağı bu duaya veya davete yanmış ve yıkılmış Anadolu, o kadar akîde ve görenek ayrılığının, kin ve kanın arasından yaralı bir hayvan gibi sürüne sürüne koşar ve bu pınardan içtikçe dirilir. Çünkü bu ses ümidin ve affın sesiydi.
Gerçekte kaybolan şey, bütün bir hayat tarzı, bütün bir dünya idi.
Beş Şehir in asıl konusu hayatımızda kaybolan şeylerin ardından duyulan üzüntü ile yeniye karşı beslenen iştiyaktır.
Sayfa 9Kitabı okudu
Bir umut bahçesinde açan güller,
Gökyüzüne yazılmış eski bir türkü.
Kalpte saklı, derin bir özlem.
Sessizlikte çözülen hayalimiz, yıldızların ardında.
Kırık dökük duvarlar arasında izler,
Gözlerinde yanan eski bir yangın.
Rüyalar sarar, dolaşırken yıldızlar.
Geceye karışan hüzün, kalpte terk edilmiş bir şehir.
Gizli kalmış bir masalın kahramanı,
Unutulmuş bir melodi, eski bir piyano.
Gözlerinle anlatılan masalsı bir öykü,
Kaybolan zamanın izinde, yankılanan sevgili.
Beyaz sayfalara dökülen sevda,
Zamanın içinde kaybolan bir öpücük.
Geceye asılı kalan yıldızlar,
Aşkın ötesinde bir hikaye, kalpte sürüklenen iz.