Bilmem saat kaç gibi, dökülüyor yine birer, birer
kalemin mürekkepinden yüreğimin anlatmak istediği, ama duyuramadığı her cümlelerim
Ya içimde kala kaldı ya da satırlarıma
anı kaldı " okumak " düştü kendi kendime. .
A
Bir bilinmezliğim var kendi içimde. Can çeken cümlelerim var dudaklarıma yapışmış. Sessizliğe gömülmüş bir bedenim var ağıtlar içinde. Göz yaşıyla yoğrulmuş bir mabedim var, aşk dolu. Nefesinle kuruyup giden bir bedenim var yalnızlık içinde.
Birakiver bu dünyanın rengini. Görmüyormusun her yer zifiri karanlik, hissetmiyor musun her yer soğuk. Aldanmışsın yine bu dünyanın rengine, unutuvermişsin içindeki en güzel renklere bürünmüş beyti. Yalan dünyanın çamurunda boğuluvermeyi tercih etmişsin bir çift göz uğruna. Bir "hiçsin" daha fazlası olamazsın. Bir "kulsun" değerini bilmelisin...
Kendi cümlelerim.
Bazı insanların sizden duydukları nefretin hiçbir sebebi yoktur. Dik durmanız, boyun eğmemeniz, size diş geçirememeleri bile yeterli bunun için. Hayatları boyu denk ve saygın ilişkiler kuramadıkları için özsaygılı insan görünce içsel kriz geçirirler. Yani konu siz değilsinizdir…
İnsanların, bana bakınca nasıl bir adam gördüklerine dair saçmalamaya koyulmamın nedeni bu işte; sesim nasıldır, diye merak ediyorum, ötekilerin istemsiz belleğinde nasıl bir resim bırakıyorum, hareketlerim, cümlelerim, görünen hayatım başkalarının yorumlarının retinasına nasıl kazınıyor. Kendimi dışarıdan görmeyi hiçbir zaman beceremedim. Hiçbir ayna bizi “dışarıdan biri” olarak yansıtamaz, çünkü bizi kendimizin dışına çekebilecek ayna yoktur. Bunu ancak bir başka ruh yapabilir, bir başka bakış ve görüş. Usta bir sinema oyuncusu olsaydım ya da sesimi bağıra çağıra plaklara kaydetsem bile, eminim öte taraftan bakıldığında ne olduğumu bilmekten gene bu kadar uzak kalırdım, çünkü beni nasıl kaydederlerse etsinler, ister istemez hep kendi içimde, yüksek duvarlarla çevrili özbilincimin içinde kalacağım.
bence, sanırım, bana göre
"Nisan ayı geldiğinde, yorumlarımın arasında küçük harflerle yazılmış 'sanırım' sözcükleri belirmeye başlamıştı. Bir tür epistemolojik krizdi bu. Hakkında yazdığım şeylerin; kesinlikle, nesnel olarak doğru olduğunu nasıl bilecektim? Basit bildirim cümlelerim bana en iyi ihtimalle kibirli, en kötü ihtimalle de yalan gelmeye başlamıştı. Hakkında konuşabileceğim tek şey kendi algılarımdı hatta belki onlar bile değildi."
Sayfa 141Kitabı okudu
ne zaman buradaysam o kadar kendimdeyim o kadar uzağım bana. her şeyin geçeceğini biliyorsun ama geçmiyor yaşamak. bazı anlar dip eskisi kadar ısrarcı ve bazen fena halde meyilliyim düşmeye.hiçbir yere hiç kimseye ulaşmayacağını bildiğim devrik cümlelerim beni rahatlatıyor. dışavurma tutkumdan ve kuyudaki arsız yanımdan geçemiyorum. kendi etimle besleniyorum gibi geliyor kendi kanımda boğuluyorum gibi geliyor ama hala
