...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var
göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İn-
cecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.
Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir
keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce
bıçak
ben henüz kendimi bile anlayamamış iken
kim beni nasıl anlasın?..
Oturdum ,
Sırf az önce beynime hücum eden düşünceleri
Daha iyi , daha derin
tekrar etraflıca düşünebilmek için.
Zaten en iyi bildiğim şey
düşünmek değil mi ?
Başka da bir bok bildiğim mi var ?
Bazen o kadar çok kızıyorum ki kendime
Her şeyi böylesine çok düşünmek zorunda mısın?
Ya da böylesine ince?
Hayır biliyorum elime güzel olan,
iyi
Ne de olsa bu uygulamayı hiçbir yakınım kullanmıyor ve bu yazdıklarımı göremeyecekler. Bu yüzden burada içimi boşaltmak istiyorum. Şu an bu satırları ağlayarak yazıyorum. Çünkü çok yoruldum. İnsanlar beni çok yordu. Artık hiçkimseye güvenemiyorum. Sürekli en değer verdiğim, onlar için çok fazla fedakarlıklar yaptığım yakınlarım tarafından darbe
“Ebabil kuşu falan mısın?”
1. Tek bir kelime “Git!” demişti “Öl, yaşama, nefes alma!” Gibi duymuş, anımsamıştım, o kelimeyi. Hastane odasında iyileşmesini bekleyip, yemeklerini yedirdiğim, ilaçlarını dakikasına kadar geciktirmediğim bir adam diyordu bunu. Pencerenin kenarında durup, yoldan geçen arabalara bakıyordu. Aslında beni görmemek için dönmüştü sırtını – her zaman
Çocukluğumun geçtiği mahalleye çok çok uzun yıllar sonra tekrar gitmek nasip oldu.Oturdugumuz sokak çıkmaz sokaktı.O sokağın başına geldiğimde sanki bütün hatıralarım iyisiyle kötüsüyle yavaş yavaş zihnimde canlanmaya başladı.Epeyce bir zaman sokağın başında kalakaldım.O beton sokakta oradan oraya koşan çocukların kendim olduğu günler tekrar
Başardık, başardı, benim Mihrimah'ım artık universiteli..
Minicik çocuktum, kurduğum hayallerde universiteli olmak vardı. Okulu başarılı öğrenci olarak bitirdim. Ve hayatımın dönüm noktasında iki yolu aynı anda yürümek gibi büyük bir yükü sırtlandım. Tabii eğitim basamağından yuvarlandım, kendimi yine kendi bile-isteğe seçtiğim evlilik yolculuğunda buldum. Olsun dedim. Anneyim ya ben, evlatlarım var, ailem var. Ama kararlıydım. Ben o basamaktan yuvarlandım, evlatlarımın adımlarının altına ellerimi, parmaklarımı parçalanırcasına koyacağım, Allah'ın izniyle onları her basamakta bir adım daha ileriye uğurlayacağım. Dualar ettim, kitaplar aldım, onlara "Okumalısın" demedim, okumaları için ortamlar hazırladım. Bazen acımasız oldum, kızdım ama kızmalarımda bile nedenler sundum, sonuçları sıraladım. Evlatlarımdan hayatımın hiç bir hatasını saklamadım. Tam aksine en yanlış adımlarımı, en acı günlerimi anlattım. Ve "seçim sizin" dedim. "Başarıya giden yolda hep ama hep yanınızdayım, olur da başaramadan dönerseniz, yine başlangıç noktasındayım," dedim. Biz, beraber ağladık, beraber güldük. Sabahın köründe kalktık, kışın beraber üşüdük, sevgimizle ısındık, en zor anlarımızı kahkahalara çevirmeyi denedik ve BAŞARDIK! Bütün zorluklara rağmen, hayatımın Güneşi, geceleri gündüzlerine kattı, yollarda bir bisküvi, bir yudum suyla ayakta durdu, ama yılmadı. Tek bir gün bile "yoruldum" demedi. Veee en yüksek hedefine ulaştı.
Yılmadan çalışmanın sonucu başarıdır.
Benim yapamadığımı sen yaptın, seninle gurur duyuyorum gözüm nuru🥹🥺💙🌹
Kendimi ispata mecbur değilim fakat bazen nokta atışı yapmak gerekiyor.
🍂
Selamün Aleyküm.
Kıyamet Sûresi'ni okudum. Dinlemek isterseniz, link'e tıklayınca açılıyor. Yorumlarınızı bekliyorum ama lütfen güzel yorum yapmayın zira birileri delirebilir. Besmele bile çekemezmişim de ben. 😁
smule.com/sing-recording/...
🍂