Çok güzel bir kitap, duygusal, acıklı.
Aslında bana 
Küçük Prens kitabını hatırlattı. Oradada bence bir çocuğun kalbi, bakış açısı vardı. Ve beni bu yönüyle çok etkilemişti. Bu kitapta öyle. Bir çocuğun yaşadıklarını onun gözüyle görüyor, onun küçük kalbiyle hissediyorsunuz.
Ve maalesef bu çocuk öyle “şefkatsiz” büyümüş ki, şefkatin ne olduğunu bilmiyor. Yaşadıklarını normal sanıyor. Daha o yaştan ölümü istiyor.
Kitap aslında bir çok çocuğun yaptığı bir şeyi anlatıyor. Ve o şey sayesinde daha iyi anlıyorsunuz. Neler hissettiğini, neler yaşadığını. Şeker Portakalı’nın aslında ne olduğunu.
“Aklı ermek” ne demek diye soruyor Zeze. Keşke hiç öğrenmese, hiç bilmese.
Bu kitap bana “keşke hep çocuk kalsaydım” dedirtiyor.
Keşke...
Kitapta aşırı derecede özel isim kullanılmış. Ben artık özel isimleri okumadan geçer oldum. Bir kaç mühim isim bana yetti. Yoksa çok kafa karıştırıcı oluyor. Anlatımı çok başarılı diyemem. Ama bunun sebebi büyük bir ihtimal tercüme olduğundandır. Ama hikayede anlattıklarına dalınca anlatımını falan umursamıyorsunuz. Sonu İçin okunacak kitaplardan değil.
Yalnız keşke küfürlü kelimeleri sansürlemeye daha çok dikkat etselerdi. Aşırı derecede ağır küfürler değil. Yalnız insan okudukça ağzına yapışmasından korkuyor.
Özellikle 
Küçük Prens kitabını sevenler için bu kitabı da öneririm.
Antoine De Saint-Exupéry||Küçük Prens
Küçük prens,okuduğum en güzel,en masum kitap. Kaç defa okursam okuyayım her seferinde farklı bir yönden inceliyorum bu kitabı,her seferinde ayrı bir güzel geliyor anlatılanlar. Biraz da olsa küçüklüğüme dönüyorum evet bu kitapla o yüzden ayrı bir yeri var Küçük Prens'in.
Küçükken hep"keşke artık bende büyüsem"deriz. Büyüyünce de "keşke hep çocuk kalsaydım" deriz. Gerçektende keşke hep çocuk kalsaydım. Bu cümleyi kuruyorum çünkü bende büyüdüm artık...
Büyüdüğümü küçük yeğenlerime tıpkı küçükken büyüklerin bana davrandığı gibi davrandığım zaman anladım. Belki bende biraz büyükler gibi oldum. Yaşlandım galiba...
Antoine de Saint-Exupéry 
Küçük Prens
