Benim için çok değerli olan Stefan Zweing’in ilk defa bu kadar uzun bir kitabını okudum.Bir kitap ancak bu kadar etkileyici olur.Beklentilerimin üstünde olduğunu ifade etmeliyim.Kısa eserleriyle beni günlerce etkisinde bırakan Zweıg bu eseriyle de aynısını basardı.Her şeyin dozunda olması gerektiği gibi merhametinde fazlasının ne kadar zararlı olduğunu gördük.Ve kitabın en son cümlesi benim hayranlıkla izlediğim şahsiyet dizinin su sözünü bana hatırlatt:İnsanın vicdanı hatırladığı müddetçe hiçbir hata unutulmuş değildir."Benim “Acımak”ismiyle okuduğum bu güzel eser farklı isimlerle de basılmış.Su anda en çok tercih edilen baskısı can yayınlarının “Sabırsız Yürek”ismiyle çıkarmış olduğu baskısı.Kitabın içindeki şu alıntıyi da çok beğendim doğrusu:”Gerçek sevgiyi tadanlar sıhhatleri yerinde, kendilerinden emin, gururlu, neşeli insanlar değildir; onların buna ihtiyaçları yoktur zaten; sevilmeyi kabul ediyorlarsa bunu, sanki herkes kendilerine saygı borçlu imiş gibi böbürlenerek, aldırmayarak yaparlar. başka birinin kendilerine bağışladığı bu sevgi onlar için sadece bir süstür. saçlarında bir ziynet, bileklerinde bir bileziktir, ama onların hayatlarının tek saadeti, tek manası değildir. ancak kaderin sillesini yemiş olan acizler, biçareler, felaketzedelerdir ki sevgiden bir fayda görürler. birisi ömrünü ona hasretti mi, böylelikle hayatın kendilerinden esirgediğini de bahşetmiş olur onlara. ve ancak onlardır ki alçak gönülle, minnetle severler..." 
Stefan Zweig
