Sezen Aksu'nun 'Ah Kavaklar' şarkı sözünü bu kitaba çok yakıştırıyorum. Hermann Hesse'nin düz yazı ile şiirlerini harmanladığı bu incecik kitapta, yazarın duygusal ve çocuksu yönünü görüyoruz sanki. Doğaya pür dikkat yakından bakan, özellikle ağaçlar ve çiçeklere methiyeler düzen, onlara şiirler yazan pastoral bir kişi olarak karşımıza çıkıyor yazar.
Rutin yaşamımızda belki de her gün yanından geçtiğimiz koca bir çınarın, bahçemizdeki çamın, sokağımızdaki kavağın, söğüdün, yaseminin, erguvanın o heybetli duruşuna, kendine çeken kokularına, çiçeklerinin renklerine hiç durup da dikkat ettiniz mi? Bir gün orada olmadıklarında da eksikliğini hissedecek miyiz? Ya ağaçlarsız bir bina, bahçe, şehir, park düşlerimizde var olabilir mi?