Kitap konuşmalardan oluşuyor, yazar bir anne ve 16 yaşında intihar ederek ölmüş oğlu (oğlunun ruhu desek daha doğru olur) arasındaki konuşmalardan.
Anne, kâh oğlu Nikolai ile sağlığında yaşadıkları olayları hatırlatarak, kâh ölümünden sonra taziye mektuplarından bahsederek,kâh Nikolai'ın şimdi içinde olduğu âlemle ilgili sorular sorarak şu sorunun cevabını arıyor: Neden? Çocuğu, yaratıcı, zeki, duyarlı, mutlu görünen çocuğu neden kendini öldürmüştür?
Bu konuşmalarda Nikolai, kuşkusuz kurgusal bir şekilde, annesiyle yumuşak yumuşak, zaman zaman eğlenceli zaman zaman suçlayıcı bir şekilde sohbet ediyor.
Yazar anne sık sık kelimelerin ne yaşadığı acıyı ne de oğluna olan sevgisini anlatmakta yetersiz kaldıklarını itiraf ediyor. Bu intiharın nedenine dair fikir yurütmekle ne kadar uğraşsa da; aklı buna yetmiyor.
Yazarın kendi oğlu da 16 yaşında vefat etmiş. Aklindaki soruları cevaplamak, bilinmez noktaları açığa kavuşturmak, karanlık noktaları aydınlatmak için yazmış olabileceği bu metin onu tatmin etmiş midir bilinmez, bence iç döküş olabilir, soruları ortaya savurup beklemek için bir araç olmuş olabilir.
Ne yazık ki aydınlatıcı, haydi aydınlatmayı geçtim, ferahlatıcı cevaplar bile yok. Yok.
