Ayrılığa gün değmemeliydi. O an sanki hiç gün ağarmayacak, gündüz hiç olmayacak, güneş dağların arasından artık başını uzatmıcak, ışıklarını bir daha kimseciğe vermeyecek gibi geldi...
Ayrılıyordu. Kalbimide alıp gidiyordu.
Şefkatimi parça parça edip gidiyordu.
Tüm korkuları içime yığıp gidiyordu.
İki kelamı bizden esirgeyip gidiyordu.
Filistin'e bundan böyle gözyaşı düşmüştü...
Artık Filistin'de hep benim gibi analar, İsmail gibi çocuklar sağlayacaktı. Filistin'de ağlayan her çocukta İsmail'in sesi, benim hıçkırıklarım duyulacaktı.