Üç karakter, üç yalnızlık, üç hayal kırıklığı... Ya da şöyle bir girizgâh mı yapmalıydım bu kitap için: Üç insan, üç dünya, üç melankolik ruh...
Okuduğum diğer iki kitabı ile kıyaslandığında benim için açık ara farkla öne geçti Selçuk Baran'ın Bozkır Çiçekleri eseri. Ankara'nın 70'li yıllarına ışınlanıverdim sanki; bildik tanıdık sokaklarda, Karanfil'de dolaştım, Dikmen yokuşunu iç hesaplaşmalarımla tırmandım, sonra Gençlik Parkı'ndaki çay bahçelerinden birinde oturup soluklandım biraz...
Bir taşra ilinden Ankara'ya tıp fakültesinde okumak için ailesiyle gelen ve kısa sürede babasını kaybeden Seyfi'yi tanıyarak başlıyor hikâyemiz. Onun o çocuksu toyluğu, adeta yerli Martin Eden gibi bilgiye, öğrenmeye ve gelişmeye olan açlığı etkiliyor insanı. Sonra genç yaşta feleğin çemberinden geçmiş, sevgi zannettiği yanlış ilişkilerde yer almış Nurten ile tanışıyoruz. En nihayetinde de romanın kaderini belirleyen, zengin fakat ilgisiz bir ailede büyümüş, mutsuz bir çocukluk geçirmiş, ruh sağlığı çok da yerinde olmayan Müfit çıkıyor sahneye. Bu üç hayatın birbiriyle kesişimi, diyalogları ve her birinin içsel çatışmaları öyle güzel, o kadar etkileyici aktarılmış ki okura...
Sonunu tahmin ettiğiniz halde çok severek ve ilgiyle okursunuz ya bazı kitapları, işte benim için Bozkır Çiçekleri onlardan biri oldu. Selçuk Baran okumaya başlamak için bu kitabı tercih edebilirsiniz; ki benim daha çok duyulsun, daha çok okunsun istediğim yazarlardan biri oldu kendisi.
