“Her fert kendinin diğer insanlardan daha akıllı olduğunu iddia ve iraeye yol arar. Bazıları dehalarını ispata suver-i makule ile muvaffak olamayınca enzar-ı dikkati celp için artistvari saç bırakır, tırnak uzatırlar. Bir satırını anlayamadıkları kitaplara aforozlu tenkidat yazarlar.” öncelikle orijinal metin olduğu için biraz beynim yanmadı değil ama genelinde (her zamanki gibi) kitabı kahkaha atarak okudum. Cadı gerilim olarak başlayıp, korku olarak devam eden ve polisiye olarak biten şahane bir hikaye. Yazıldığı yılın insanını, inanışını, dilini, gelenek ve göreneklerini o kadar iyi yansıtıyor ki film izler gibi okudum. İnsanların saflığı, cehaleti ve batıl inançlar üzerine yazılmış tipik bir Gürpınar hikayesi, döneminin eksiksiz bir aynası. Zaten Gürpınar’ı bu kadar sevmemin nedeni de bu, aynı Aziz Nesin’i sevdiğim gibi, ikisi güldürürken ağlatır insanı yani ezelden beri bizi anlatırlar. Gelelim en başta paylaştığım alıntıya; kitabı okurken ‘off birilerine fena laf sokmuş’ dediğim bu şahane cümlenin aslı astarı kitabın ikinci kısmında yani ‘Cadı Çarpıyor’da ortaya çıkıyor. Gürpınar bu kısımda ‘Cadı’yı çok sert eleştiren dönemin eleştirmenine açıyor ağzını yumuyor gözünü ki öyle böyle değil. Bu bakımdan kendisini daha çok sevdim, insan yarattığını sonuna kadar savunmalı, hatta bu incelemeyi beğenmeyeniz varsa yazın ben de savunacağım aynı Gürpınar gibi. Hazır da Cadılar Bayramı zaten, buyrun hazırım bekliyorum.
