Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.27
Yüksek Puanlı Hayaletler Yorumları ve İncelemeleri
Yüksek Puanlı Hayaletler sözleri ve alıntılarını, yüksek puanlı Hayaletler kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
710 üzerinden
New York Üçlemesi’nin 2. Kitabı Hayaletler. İlk kitabı Cam Kent’den daha çok beğendim. Bestseller yazarı diyip geçmemek lazım kesinlikle Auster’ı. Polisiye roman basitliğinde bir anlatımı ve olay akışı yok. Kimlik, benlik, yalnızlık üstüne çok güzel şeyler okutuyor Paul Auster. Bunu yaparken de Henry David Thoreau, Emerson, Nathaniel Hawthorne ve Whitman gibi usta yazarlara atıfta bulunuyor, onların kenarda köşede kalmış hikayelerinden bahsediyor, eserlerinden alıntılar yapıyor. Ve benim gibi bir Amerika ‘meraklısıysanız’ :) hem bu usta Amerikalı yazarlara dair küçük şeyleri kitapta bulmayı hem de Manhattan, Brooklyn sokaklarında gezmeyi keyifle sürdüreceksiniz.
#1001kitap~~~ ~NewYorkÜçlemesi~ ~2.kitap~
New York Üçlemesinin 2.kitabi "Hayaletler" kısacık ama derinliği büyük 1kitap oldu yine benim için, herkes muhakkak 1 Paul Auster kitabı okumalı ben kesinlikle çok etkileyici buldum yazarı, yormadan vermek istediği msjlarla. Zaten akıcı 1dili olan yazarın kitabın kısa olmasıyla ve yine etkileyici konusyla 1solukta okuyor
Çok çok değişik bi kitaptı. Hiç beklemediğiniz anda duvara toslamış hissi veriyor finalinde. Buna rağmen duvara kızamıyorsunuz,küfredemiyorsunuz sadece daha da dikkat etmeniz gerektiğini hatırlatıyorsunuz kendinize,olması gerektiği gibi. Ya da belki duvarın canı sıkılmıştır;) şaka bi yana ince bi kitap olmasına rağmen derin anlamları vardı. Mavinin iç çatışmaları, yalnızlık konusu güzel işlenmişti. Kitabı ilk gördüğümde hiç başlamak istemedim. Çünkü bana bi şeyler hatırlatıyordu. Önceden tanıyıp çok sevdiğim ve artık hayatımda olmayan Mavi lakabını taktığım birini hatırlatıyor, Sonrdan kendime çok kızdığımı hatırlatıyor. Bunu neden söyledim ben de bilmiyorum. Kitap güzel okuyun yani.
İlk kitapta olduğu gibi yine dedektiflik ve takip metaforu devam ediyor. Bu metafor üzerinden bu kez tamamen kendi iç dünyasına yöneliyor ve kendisiyle kavgasını ortaya döküyor. Okuru da kendi içine bakmaya, kendi derinliklerine dalmaya sevk ediyor. Bir kişiye bağlı olarak yaşayan, onun zihninden geçeni anlamaya ve hatta o olmaya çalışarak zaman içinde tüm benliğini, değerlerini yitiren karakterlerin bir Auster klasiği olarak dibe vurup tekrardan var olma çabaları sonucu kayıp ve kazançlarının muhasebesine tanık oluyoruz.
Paul Auster romanlarında kahramanlarını en ince ayrıntısına kadar anlatmasına rağmen bunu yalın ve sürükleyici bir dille yapar, birçok betimlemeyle karşı karşıya kalırız fakat bu bize yarattığı ortamın içinde kolayca yer açarken romanın gerçekliğinide arttırır.
Düz bir okuma peşinde değilseniz, hem merakla satırlarda ilerlemek hem de biraz kafanızı çalıştırmak istiyorsanız New York üçlemesi tam size göre.Okuyucuyu edebiyatın Araf'ında bırakan nadir kitaplardan.Son kitap için beklemek istemiyorum..
Müthiş bir anlatım
Harika.. Anlatımı o kadar duru ki sizi bir an da içine alıyor. Serinin ikinci kitabı beni yazara daha çok bağladı. Üçüncü kitabı daha bir merak ettim. Okumaya değer bir seri.
Serinin ilk kitabı gibi kendini arayan ama başka hayatların içinde kaybolan bir adamın hayatını konu ediyor. Polisiye roman olarak işlenmiş gibi olsa da psikolojik detaylara fazlaca yer verdiğinden benim nazarımda çok farklı bir konumda. Mavi’nin Siyah’ı izlemek üzere Beyaz tarafından tutulması ama finalde izlenen kişinin kendisi olması detayı çok güzeldi. Ancak son sahne için kafamdaki senaryoyu hala çok sevdim. Mavi’nin Siyah ile yüzleşmeye geldiği anda silahı Siyah’ın kendisine doğrultmasını istemiştim. Tam olarak o kısımda kitap bitmeliydi. Sanki böyle biterse çok daha anlamlı olacakmış gibi bir his oluştu içimde. Tabi bu tamamen benim yorumum.
İlksöz: Birisinin birisine baktığını
Gördüm birisi birisine bakarken
...
Mavi, Kahverengi'nin yetiştirdiği bir dedektif. Bir gün bürosuna Beyaz giriyor ve ondan basit bir iş istiyor, Siyah'ı takip etmek. Kabul ediyor Mavi, çünkü iş o kadar basit ki, kiralanan bir evden diğer bir evdeki Siyah gözlenecek. Zaten hepimizi yanıltan o basitlik algısı değil mi.
İlksöz'deki satırlar, üniversite yıllarında karalanmış bir şiirin ilk iki dizesi. O yıllarda bolca okuduğum Özdemir Asaf etkisinin beni esir aldığı kelime oyunları ile dolu bir şiir. Kitap bitince ilk aklıma gelen oldu.
Paul Auster'den yine zekice bir kurgu. Mavi'nin bu izleme sürecine kendini kaptırması, kendi hayatından ödünler vermesi, bir bakıma Siyah'ı göz hapsine almışken kendisi Siyah'ın tutsağı olması. Yine kimlikler ve arayışlar üzerine kurulu bir hikâye. Belki de isimlerin bile önemi yok ki Mavi'ler, Beyaz'lar, Siyah'lar ve daha fazla renkler var hikâyede. Tavsiyemdir. Kitapla. Sağlıcakla.
.
Sonsöz:
Başkasına bağımlı olmaktansa insanın kendi başına olması belki de daha iyidir.
Modern Kafkaesk: Aslında hayalet miyiz?
Newyork üçlemesi'nin ikincisi olan bu kitabı beğendim açıkçası. Postmodern dokunuşlarla verilen yalnızlık olgusu ve teslimiyet, bir polisiye de olsa, oldukça doyurucuydu. Auster'ın kalemi, modern dünyanın Kafkaesk görünümünde insanoğlunun durumunu yansıtmakta çok başarılı.Renk isimleriyle anılan karakterler, kişiliklerinden çok toplumdaki sahte işlevlerini yansıtmış sanki. Yazarlar koyu, sıradanlıklar beyaz ve geri kalan her şey gri.
Mavi (ama koyusundan), Beyaz tarafından Siyahı takip etmek için tutulmuş bir dedektiftir. Uzun yıllara varacak bu izleme, karakterleri yalıtılmışlıklarını sorgulamaya götürecektir zamanla. Siyah da aslında Mavi'yi takiple görevli biri midir yahut kitabına konu arayan ve bu işi tezgahlayan bir yazar mıdır? Başından sonuna heyecan yüklü bu kısa roman (novella!), araya yedirilen Newyork tanıtımları (Brooklyn köprüsü ve ünlü kiliseleri tarihi gibi) ile aynı bölgede hayatını geçirmiş yazar anlatımları dolayısıyla da oldukça dolu. Siyah'ın okumak için seçtiği #thereau 'nun Doğal Yaşam Ve Başkaldırı kitabı (ormanda yaşamayı seçen adamın öyküsü), kuşatılmış yalnızlığımızın sorgulamasını niteliyor, adeta.
Eser; hepimizin kalabalıklar içinde var olan yalnızlığımızı yüzümüze çarpması ve renklere bezenmiş isimlerimizin aslında korkuya bulanmışlıkla ne yaptığını bilmeyen birer hayalet olduğumuz gerçekliği sonucuyla, çok farklı bir okuma vadediyor: Aslında birer hayalet miyiz?
Renklerin içiçe geçtiği yapbozu tamamlamak için yazarın verdiği ipuçlarını birleştirerek serinin 3. Kitabına çokça soru işareti ile geçişi saglayan bulmaca ....
80 syf.
8/10 puan verdi
İlk kitap kadar iyi değildi ve sonunda şaşırmıştım ama yine de güzeldi. Yazar insanın kendisini kaybedişini gerçekten çok başarılı bir şekilde işliyor ve karakterleri gerçekten çok derin yazdığını düşünüyorum keşke siyah karakteri hakkında bir hikaye olsaydı da okusaydım dedim
Serinin ilk kitabından sonra bir hevesle başladım buna da. Bence çok zayıf başlıyor ve devam ediyor ama finali çok iyi. Final derken son 15 sayfayı falan kastediyorum. İlk kitaptaki kimlik karmaşasına benzer ama biraz daha farklı bir yaklaşım var bu kitapta. Beğendim.
Kitabın zaman çekimlerindeki tuhaflık neden onu anlamadım. Bir amaca mı hizmet ediyor? Gitti, gitmişti, gidiyor gibi çekimler aynı paragrafta kullanılmış. Google translate gibi bir metin okudum. Neden böyle a dostlar?
Kitabın yarısına kadar Cam Kentlerin farklı bir versiyonunu okuduğumu düşündüm. Sonraysa bilinçaltının gücü ve çeşitli akıl oyunlarıyla bezenmiş bir çırpıda biten bir kitapla karşı karşıya kaldım. Hep merak ettim. Görkemli sonu görmek istedim. Ama Paul Auster bana bu tatmini asla yaşatmadı. Okuduğum 4. kitabı olduğunu düşünürsek diğer kitaplarında bir farklılık var mıdır emin olamıyorum. Ama bunu yapma sebebini anlayabiliyorum. Romanlarının içine hayatın gerçekliğini ve akıp giden bir olgu olduğunu hatırlatma arzusu. Dümdüz ego tatmini diye de yorumlanabilir ama ben 1.ye inanmayı tercih ediyorum.
New York üçlemesinin ikinci kitabı hayaletler, aslında ilk kitaptan tamamen bağımsız. Elbette ortak noktaları da yok diyemeyiz. Karakterler renk isimleriyle adlandırılmış. Örneğin baş karakterler mavi ve siyah. Kitap oldukça kısa ve sürükleyici özellikle son sayfalara kitap inanılmaz akıcı ve merak uyandırıcı diyebilirim . Ancak ilk kitapta olduğu gibi bir bilinmezlikle bitti kitap. Sanıyorum üçlemenin son kitabı da bu şekilde bitecek ve bu pek hoşuma gitmedi. Beyaz , Mavi'yi Siyah' ı izlemesi için tutar. Ancak siyahın tek düze giden hayatı mavinin kendi hayatını gözden geçirmesini sağlayacaktır ve olaylar hiçte tahmin edeceğiniz şekilde sonlanmayacaktir. Renklerden isim konması benim hoşuma gitti ama oldukça kafa karıştırdı diyebilirim
Ben eskiden çok karakterli Rus edebiyatı romanlarını/klasiklerini okurken isimler aklımda kalmayınca onlara renklerin adını veya sayılar verirdim. Hah! İşte öyle bir roman...
Beyaz, Mavi, Siyah... Hepsi tamam ama birde Gold var yahu. :)
Güzel bir zihinsel serüven. İsimsiz karakterler. Çözülmeye çalışan gizemler... Aralara sıkıştırılan kısa çözülmemiş cinayetler... Okurken o dedektif havasına girip acaba ne olacak diye elinize mercek alıp dolaşmak istiyorsunuz kitabın içinde. Neler gerçek neler değil okuyoruz ve çözmeye çalışıyoruz.